woensdag 26 augustus 2009
Nieuwe ALS-site
De nieuwe ALS-site vind je op www.actieflinks.be. Deze blog zal niet verder geactualiseerd worden.
donderdag 20 augustus 2009
Met ALS in het verzet tegen het kapitalisme! De terugkeer van Marx
Het is intussen al meer dan 150 jaar geleden dat Karl Marx analyseerde hoe het kapitalistisch systeem enkel voordelen biedt voor een kleine minderheid, terwijl de grote meerderheid van de bevolking armoede, werkloosheid en miserie kent als gevolg van de overproductiecrisissen. Veel economen hebben geprobeerd om de analyses van Marx te weerleggen, maar slagen daar niet in.
We horen tegenwoordig vaak dat we in de ergste economische crisis sinds de jaren 1930 zitten. Bovendien wordt die aangevuld met een nooit geziene ecologische crisis. Marx was één van de eersten om de nefaste impact van het kapitalisme op het milieu te erkennen: “Iedere vooruitgang van de kapitalistische landbouw is niet alleen een vooruitgang in de kunst de arbeiders te beroven, maar tegelijk in de kunst van het beroven van de bodem,” stelde Marx nog voor de moderne agro-industrie tot ontwikkeling kwam.
De krant Financial Times stelde dat de “breed verspreide en diepe woede tegenover het financieel kapitalisme en het kapitalisme... het nieuwe en dominante feit vormen in het politieke leven.” Steeds meer jongeren en arbeiders gaan op zoek naar een alternatief op een samenleving die hen niets aan te bieden heeft.
Voor 1 miljard mensen betekent het kapitalisme een realiteit van honger. Terwijl er miljarden werden gevonden om de banken en de aandeelhouders te redden, steeg het aantal hongerigen voor het eerst over de kaap van 1 miljard. Voor hen wordt er evenwel geen reddingsplan opgemaakt.
Dat gebeurt evenmin voor de honderdduizenden werkenden die hun job verliezen als gevolg van de crisis. In de 16 landen van de Eurozone gingen er in de eerste drie maanden van dit jaar 1,22 miljoen jobs verloren. Jongeren worden daarbij hard getroffen. Onder de Vlaamse -25 jarigen lag de werkloosheid in mei 44% hoger dan een jaar eerder. Wat zal er met de generatie gebeuren die dit jaar afstudeert? Jongeren vinden amper werk en als ze al een job vinden, is het dikwijls een tijdelijke superflexibele mini-job. Een mini-job als uitdrukking van een mini-toekomst?
De komende maanden zal verder bespaard worden op de kap van de werkenden en hun gezinnen. Ook jongeren zullen worden getroffen, onder meer door besparingen in het onderwijs. Verder zullen we geconfronteerd worden met groeiende spanningen in de samenleving: zinloos geweld, racisme,... Op een rot systeem vindt een breed gamma aan schimmels een vruchtbare voedingsbodem!
De ALS (Actief Linkse Studenten/ Scholieren) aanvaardt deze logica niet. Wij gaan in verzet tegen een systeem dat ons geen toekomst te bieden heeft. In ons verzet baseren we ons op het marxisme: een wetenschappelijk methode om de samenleving en vooral de verandering ervan te begrijpen.
Die theoretische grondslag dient om onze campagnes en acties te versterken. Marx en Engels stelden reeds dat theorie een gids tot actie moet zijn. Wij zijn actief betrokken in onder meer campagnes tegen dure studiekosten (met een betoging in Brussel in april), tegen racisme (met onder meer de Blokbuster-betoging in Leuven met 1.000 jongeren dit jaar), tegen seksisme, tegen milieuvervuiling, tegen werkloosheid,...
We willen bouwen aan een sterk anti-kapitalistisch verzet door dit te verbinden aan een socialistisch alternatief. Die socialistische toekomst moeten we vandaag beginnen voor te bereiden.
We horen tegenwoordig vaak dat we in de ergste economische crisis sinds de jaren 1930 zitten. Bovendien wordt die aangevuld met een nooit geziene ecologische crisis. Marx was één van de eersten om de nefaste impact van het kapitalisme op het milieu te erkennen: “Iedere vooruitgang van de kapitalistische landbouw is niet alleen een vooruitgang in de kunst de arbeiders te beroven, maar tegelijk in de kunst van het beroven van de bodem,” stelde Marx nog voor de moderne agro-industrie tot ontwikkeling kwam.
De krant Financial Times stelde dat de “breed verspreide en diepe woede tegenover het financieel kapitalisme en het kapitalisme... het nieuwe en dominante feit vormen in het politieke leven.” Steeds meer jongeren en arbeiders gaan op zoek naar een alternatief op een samenleving die hen niets aan te bieden heeft.
Voor 1 miljard mensen betekent het kapitalisme een realiteit van honger. Terwijl er miljarden werden gevonden om de banken en de aandeelhouders te redden, steeg het aantal hongerigen voor het eerst over de kaap van 1 miljard. Voor hen wordt er evenwel geen reddingsplan opgemaakt.
Dat gebeurt evenmin voor de honderdduizenden werkenden die hun job verliezen als gevolg van de crisis. In de 16 landen van de Eurozone gingen er in de eerste drie maanden van dit jaar 1,22 miljoen jobs verloren. Jongeren worden daarbij hard getroffen. Onder de Vlaamse -25 jarigen lag de werkloosheid in mei 44% hoger dan een jaar eerder. Wat zal er met de generatie gebeuren die dit jaar afstudeert? Jongeren vinden amper werk en als ze al een job vinden, is het dikwijls een tijdelijke superflexibele mini-job. Een mini-job als uitdrukking van een mini-toekomst?
De komende maanden zal verder bespaard worden op de kap van de werkenden en hun gezinnen. Ook jongeren zullen worden getroffen, onder meer door besparingen in het onderwijs. Verder zullen we geconfronteerd worden met groeiende spanningen in de samenleving: zinloos geweld, racisme,... Op een rot systeem vindt een breed gamma aan schimmels een vruchtbare voedingsbodem!
De ALS (Actief Linkse Studenten/ Scholieren) aanvaardt deze logica niet. Wij gaan in verzet tegen een systeem dat ons geen toekomst te bieden heeft. In ons verzet baseren we ons op het marxisme: een wetenschappelijk methode om de samenleving en vooral de verandering ervan te begrijpen.
Die theoretische grondslag dient om onze campagnes en acties te versterken. Marx en Engels stelden reeds dat theorie een gids tot actie moet zijn. Wij zijn actief betrokken in onder meer campagnes tegen dure studiekosten (met een betoging in Brussel in april), tegen racisme (met onder meer de Blokbuster-betoging in Leuven met 1.000 jongeren dit jaar), tegen seksisme, tegen milieuvervuiling, tegen werkloosheid,...
We willen bouwen aan een sterk anti-kapitalistisch verzet door dit te verbinden aan een socialistisch alternatief. Die socialistische toekomst moeten we vandaag beginnen voor te bereiden.
woensdag 12 augustus 2009
Stop de oorlogspolitiek!
Een groep Belgische soldaten die het reguliere Afghaanse leger moet opleiden, werd recent onder vuur genomen in de buurt van Kunduz in het noorden van Afghanistan. Het incident leidde niet tot doden onder de Belgische soldaten, er kwam wel een Afghaan om. Dit incident stelt opnieuw de vraag naar de aanwezigheid van troepen in Afghanistan.
Officieel gaat het om het verdrijven van de Taliban en het heropbouwen van het land op basis van democratische waarden. Na acht jaar oorlog is de Taliban effectief van de macht verdreven, maar blijft deze extremistische organisatie over heel wat steun beschikken. De afkeer tegen de bezettingsmacht en de rampzalige economische situatie in het land drijven brede lagen van de bevolking terug in de handen van de Taliban. Van heropbouw is er niet veel in huis gekomen. De “bevrijdingstroepen” moeten zich verschuilen en genieten geen steun onder de bevolking.
De 70.000 buitenlandse soldaten in Afghanistan (die binnenkort nog eens vervoegd worden door 21.000 bijkomende Amerikaanse soldaten) hebben er niets bereikt. Drugs blijft de belangrijkste bron van inkomen in het verwoeste land. De provincie Helmand alleen staat in voor meer dan 90% van de wereldwijde productie van opium.
Het oorlogszuchtige beleid van minister De Crem, alias Crembo, wordt in de praktijk gesteund door alle regeringspartijen. Op de één of andere wijze waren alle traditionele partijen reeds betrokken bij een oorlogspolitiek. Zelfs de groenen stemden destijds vanuit de regering in met wapenleveringen aan het onrustige Nepal dat toen een “prille democratie” werd genoemd.
Als vandaag onder meer de PS van voormalig defensieminister Flahaut kritiek geeft op De Crem, is dat hypocriet. Op 8 juni, een dag na de verkiezingen, kondigde Rudy Demotte (PS) aan dat er een grote wapenlevering aan Libië zou worden verricht. Ecolo stelde terecht dat dit een weinig verdoken steun aan een autoritair regime vormt. Maar zouden andere landen de wapens dan minder autoritair en vreedzamer inzetten? Als we naar de aanpak van het Amerikaanse leger kijken, kunnen we dat betwijfelen.
Het verzet tegen de oorlogszuchtige politiek en de wapenwedloop moet de discussie aangaan over een reconversie van de wapenindustrie. Zo moet er een alternatieve job zijn voor alle arbeiders van FN-Herstal. Dat is mogelijk, vroeger produceerde FN ook moto’s, onderdelen voor trolleybussen,... De technologie die vandaag wordt benut om de wapenwedloop te versterken, kan mogelijk op andere terreinen worden ingezet om de belangen van de gemeenschap te dienen. Om dat mogelijk te maken, is een reconversie onder gemeenschapscontrole nodig.
Officieel gaat het om het verdrijven van de Taliban en het heropbouwen van het land op basis van democratische waarden. Na acht jaar oorlog is de Taliban effectief van de macht verdreven, maar blijft deze extremistische organisatie over heel wat steun beschikken. De afkeer tegen de bezettingsmacht en de rampzalige economische situatie in het land drijven brede lagen van de bevolking terug in de handen van de Taliban. Van heropbouw is er niet veel in huis gekomen. De “bevrijdingstroepen” moeten zich verschuilen en genieten geen steun onder de bevolking.
De 70.000 buitenlandse soldaten in Afghanistan (die binnenkort nog eens vervoegd worden door 21.000 bijkomende Amerikaanse soldaten) hebben er niets bereikt. Drugs blijft de belangrijkste bron van inkomen in het verwoeste land. De provincie Helmand alleen staat in voor meer dan 90% van de wereldwijde productie van opium.
Het oorlogszuchtige beleid van minister De Crem, alias Crembo, wordt in de praktijk gesteund door alle regeringspartijen. Op de één of andere wijze waren alle traditionele partijen reeds betrokken bij een oorlogspolitiek. Zelfs de groenen stemden destijds vanuit de regering in met wapenleveringen aan het onrustige Nepal dat toen een “prille democratie” werd genoemd.
Als vandaag onder meer de PS van voormalig defensieminister Flahaut kritiek geeft op De Crem, is dat hypocriet. Op 8 juni, een dag na de verkiezingen, kondigde Rudy Demotte (PS) aan dat er een grote wapenlevering aan Libië zou worden verricht. Ecolo stelde terecht dat dit een weinig verdoken steun aan een autoritair regime vormt. Maar zouden andere landen de wapens dan minder autoritair en vreedzamer inzetten? Als we naar de aanpak van het Amerikaanse leger kijken, kunnen we dat betwijfelen.
Het verzet tegen de oorlogszuchtige politiek en de wapenwedloop moet de discussie aangaan over een reconversie van de wapenindustrie. Zo moet er een alternatieve job zijn voor alle arbeiders van FN-Herstal. Dat is mogelijk, vroeger produceerde FN ook moto’s, onderdelen voor trolleybussen,... De technologie die vandaag wordt benut om de wapenwedloop te versterken, kan mogelijk op andere terreinen worden ingezet om de belangen van de gemeenschap te dienen. Om dat mogelijk te maken, is een reconversie onder gemeenschapscontrole nodig.
maandag 25 mei 2009
China: studenten voeren actie
Vorige week maandag was er een confrontatie tussen betogers en politie in het Chinese Nanjing. De autoriteiten stonden op scherp omdat ze bang zijn van acties in de aanloop van de 20ste verjaardag van de acties op Tienamen. Toen werd het studentenprotest bloedig neer geslagen. Toen studenten in Nanjing betoogden, kwam het tot rellen waarbij duizenden studenten betrokken waren. De confrontaties duurden de hele nacht en ook de dag nadien. Er vielen daarbij 30 gewonden. De aanleiding was een futiliteit: studenten die allerhande goederen verkopen om geld te verdienen voor hun studies werden aangepakt door de verantwoordelijken van de universiteit. Dat leidde tot protest en het kwam al snel tot een massale betoging.
woensdag 13 mei 2009
Open brief aan de rector van de Antwerpse universiteit
Onlangs vond de zoveelste 'actie' van het NSV, het nationalistisch studentenverbond, de officieuze studentenorganisatie van het VB, plaats op de UA. Deze keer intimeerden ze, voor het oog van de camera, mensen zonder papieren die hun intrek hadden genomen in de gebouwen van UA, met toestemming van de rector; (alle informatie vind je in de mail hieronder)
Ik heb hiertegen geprotesteerd op het debat over de toestand van de mensen zonder papieren dat plaatsvond op wo 29 april, door in een tussenkomst in het debat het verbod op het NSV te vragen aan de UA. We deden dit eerder met een open brief aan de rector die hier (http://actieflinks.blogspot.com/search/label/antifascisme) kan vinden.
Op het debat antwoordde prof. Bea Cantillon positief op de tussenkomst ivm de erkenning van het NSV op de UA. Met onderstaande protestmail willen we de druk op de ketel houden en vragen dat de academische overheid tot de daad overgaat, zonder talmen. Maar ook om iedereen de kans te geven zijn verontwaardiging te uiten over deze gebeurtenissen, die wat ons geen plaats hebben op een solidaire en democratische universiteit; We hebben gezien dat velen dit al spontaan hebben gedaan voor ons, daarom nemen we dit initiatief om de reactie te 'stroomlijnen'.
Concreet, we roepen dus hiermee alle studenten op deze protestmail te versturen naar de rector (alain.verschoren@ua.ac.be) en bij voorkeur in CC naar als.antwerpen@socialisme.be, zodat we een idee hebben van de omvang van de reactie. Je kan natuurlijk zelf een eigen mail sturen (ook CC'en naar ons a.u.b.).
We roepen ook iedereen op deze mail zo veel als mogelijk te laten circuleren onder alle antiracistische UA studenten die je kent! zodat de rector weet hoe groot het ongenoegen onder de studenten is over de erkenning van het NSV op onze school!
Emiel
Beste rector,
Als anti-racistische student ben ik bezorgd over enkele recente gebeurtenissen aan de UA waar u zelf getuige van was. Op woensdag 29 april vond er een debat plaats over de precaire situatie van de mensen zonder papieren in dit land. Hierop waren een kleine honderdtal studenten, academici en sans-papiers. Hoewel we het initiatief van de rector om deze mensen onderdak te bieden, ten zeerste waarderen als een teken van een solidaire en gastvrije universiteit, betreuren we het feit dat extreem-rechtse studenten het debat verstoorden. Vanuit de lucht stooiden ze ‘terug-naar-eigen-land-vliegtuigtickets over het debat en… de mensen-zonder-papieren. U was op dat moment aanwezig op het debat. U ervoer, net als de rest, de vernedering die deze lieden over de mensen zonder papieren en hun sympathisanten brachten. We zijn hier diep door geschokt.
Maar wij zijn nog dieper geschokt door het feit dat de academische overheid de organisatie die achter deze feiten zit, erkend heeft aan onze school! Het gaat natuurlijk over het Nationalistisch Studentenverbond, de niet-officiële studentenorganisatie van het Vlaams Belang, in samenwerking met een groupuscule die zich “Autonome Kameraden” noemt. De erkenning werd destijds goedgekeurd door u onder het mom van ‘vrije meningsuiting’. Dit onder protest van vele studenten en studentenorganisaties (800 studenten tekenden een protestpetitie).
Want vandaag zien we waar het deze neo-fascistische straatvechters om te doen is. En het is natuurlijk niet de eerste keer dat zulke schandelijke acties uitgaan van deze studentenorganisatie. De dag voor het debat gooiden ze WC-papier naar de mensen-zonder-papieren, voor de camera’s van ATV! De dag van het debat hingen ze een spandoek op in de Agora met als opschrift ‘Vreemdelingen, terug naar eigen land’. Welk beeld schept dit naar de buitenwereld over onze school? Hoe veilig en welkom hebben de mensen-zonder-papieren zich wel niet gevoeld op deze school?
Bewijs van de betrokkenheid van het NSV is overigens veelvuldig: het volstaat al te wijzen op een artikel van de website van het bevriende groupuscule "Autonome Kameraden", dat openlijk de samenwerking met het NSV uit de doeken doet: http://autonomekameraden.blogspot.com/2009_04_01_archive.html
De lijst van ‘acties’ kan naar believen aangevuld worden:
- Op dinsdag 17 maart werd een anti-racismemeeting van de Aktief Linkse Studenten in het R gebouw verstoord door een 20-tal NSV’ers en ‘Autonome kameraden’. Hierbij moest de beveiliging van de UA erbij komen. Vrije meningsuiting?
- Op donderdag 26 maart 2009 werd, na afloop van de anti-NSV-betoging in Leuven (elk jaar organiseert de NSV een betoging in een studentenstad. ALS en andere organisaties organiseren steeds een tegenbetoging in ander deel van de stad) Dieter P., student aan de Artesis Hogeschool en lid van de linkse studentenbeweging Comac, bij het verlaten van een café in de nacht van donderdag op vrijdag, ernstig toegetakeld door de praeses van NSV-Hasselt en enkele rechtse skinheads. Hij heeft dagenlang in het ziekenhuis gelegen met een gebroken kaak en vocht in het hoofd. De neo-fascisten waren gefrustreerd over het feit dat de tegenbetogers niet uit waren op een confrontatie en liepen heel de nacht in groepjes rond in de stad. Op de Oude Markt in Leuven richtten ze vernielingen aan (een 15-tal werden opgepakt) en intimideerden ze migranten en alternatief uitzienden jongeren.
- Na de NSV betoging in Antwerpen in 2007 sloegen ze een café aan de stadswaag kort en klein. Ze hadden nog een eitje te pellen met de uitbater die in de maanden voordien er voor koos om geen NSV’ers in zijn café toe te laten..
Mijn vraag is simpel: hoe lang nog wilt U de tolerante houding van de academische overheid tegenover het NSV nog behouden? Terwijl er in de rest van het land een ‘cordon sanitaire’ rond een verderfelijke ideologie bestaat, blijft onze school tolerant. Mij lijkt het dat zulke studenten die tot zulke zaken in staat zijn, geen plaats hebben op een school, waar vele buitenlandse studenten, migranten en mensen-zonder-papieren studeren. Het is hemeltergend om te zien hoe de NSV, die een sleutelrol speelt in de organisatie van extreem-rechts geweld in Vlaanderen, de UA als een uitvalsbasis gebruikt om zichzelf te organiseren.
Geïnterpelleerd door een student van de ALS op het debat in Agora werd bij monde van Prof. Bea Cantillon gezegd dat de “WC-papieren” actie in aanmerking zal genomen worden bij de evaluatie van het NSV als erkende studentenorganisatie. Wij hopen dat u daadwerkelijk overgaat tot het intrekken van de erkenning van het NSV en hier niet mee wacht… tot het de spuigaten overloopt. Mijn steun, zoals die van honderden anderen, heeft u alvast.
Met beleefde groeten
Emiel
student Ba3 UA
lid ALS
Ik heb hiertegen geprotesteerd op het debat over de toestand van de mensen zonder papieren dat plaatsvond op wo 29 april, door in een tussenkomst in het debat het verbod op het NSV te vragen aan de UA. We deden dit eerder met een open brief aan de rector die hier (http://actieflinks.blogspot.com/search/label/antifascisme) kan vinden.
Op het debat antwoordde prof. Bea Cantillon positief op de tussenkomst ivm de erkenning van het NSV op de UA. Met onderstaande protestmail willen we de druk op de ketel houden en vragen dat de academische overheid tot de daad overgaat, zonder talmen. Maar ook om iedereen de kans te geven zijn verontwaardiging te uiten over deze gebeurtenissen, die wat ons geen plaats hebben op een solidaire en democratische universiteit; We hebben gezien dat velen dit al spontaan hebben gedaan voor ons, daarom nemen we dit initiatief om de reactie te 'stroomlijnen'.
Concreet, we roepen dus hiermee alle studenten op deze protestmail te versturen naar de rector (alain.verschoren@ua.ac.be) en bij voorkeur in CC naar als.antwerpen@socialisme.be, zodat we een idee hebben van de omvang van de reactie. Je kan natuurlijk zelf een eigen mail sturen (ook CC'en naar ons a.u.b.).
We roepen ook iedereen op deze mail zo veel als mogelijk te laten circuleren onder alle antiracistische UA studenten die je kent! zodat de rector weet hoe groot het ongenoegen onder de studenten is over de erkenning van het NSV op onze school!
Emiel
Beste rector,
Als anti-racistische student ben ik bezorgd over enkele recente gebeurtenissen aan de UA waar u zelf getuige van was. Op woensdag 29 april vond er een debat plaats over de precaire situatie van de mensen zonder papieren in dit land. Hierop waren een kleine honderdtal studenten, academici en sans-papiers. Hoewel we het initiatief van de rector om deze mensen onderdak te bieden, ten zeerste waarderen als een teken van een solidaire en gastvrije universiteit, betreuren we het feit dat extreem-rechtse studenten het debat verstoorden. Vanuit de lucht stooiden ze ‘terug-naar-eigen-land-vliegtuigtickets over het debat en… de mensen-zonder-papieren. U was op dat moment aanwezig op het debat. U ervoer, net als de rest, de vernedering die deze lieden over de mensen zonder papieren en hun sympathisanten brachten. We zijn hier diep door geschokt.
Maar wij zijn nog dieper geschokt door het feit dat de academische overheid de organisatie die achter deze feiten zit, erkend heeft aan onze school! Het gaat natuurlijk over het Nationalistisch Studentenverbond, de niet-officiële studentenorganisatie van het Vlaams Belang, in samenwerking met een groupuscule die zich “Autonome Kameraden” noemt. De erkenning werd destijds goedgekeurd door u onder het mom van ‘vrije meningsuiting’. Dit onder protest van vele studenten en studentenorganisaties (800 studenten tekenden een protestpetitie).
Want vandaag zien we waar het deze neo-fascistische straatvechters om te doen is. En het is natuurlijk niet de eerste keer dat zulke schandelijke acties uitgaan van deze studentenorganisatie. De dag voor het debat gooiden ze WC-papier naar de mensen-zonder-papieren, voor de camera’s van ATV! De dag van het debat hingen ze een spandoek op in de Agora met als opschrift ‘Vreemdelingen, terug naar eigen land’. Welk beeld schept dit naar de buitenwereld over onze school? Hoe veilig en welkom hebben de mensen-zonder-papieren zich wel niet gevoeld op deze school?
Bewijs van de betrokkenheid van het NSV is overigens veelvuldig: het volstaat al te wijzen op een artikel van de website van het bevriende groupuscule "Autonome Kameraden", dat openlijk de samenwerking met het NSV uit de doeken doet: http://autonomekameraden.blogspot.com/2009_04_01_archive.html
De lijst van ‘acties’ kan naar believen aangevuld worden:
- Op dinsdag 17 maart werd een anti-racismemeeting van de Aktief Linkse Studenten in het R gebouw verstoord door een 20-tal NSV’ers en ‘Autonome kameraden’. Hierbij moest de beveiliging van de UA erbij komen. Vrije meningsuiting?
- Op donderdag 26 maart 2009 werd, na afloop van de anti-NSV-betoging in Leuven (elk jaar organiseert de NSV een betoging in een studentenstad. ALS en andere organisaties organiseren steeds een tegenbetoging in ander deel van de stad) Dieter P., student aan de Artesis Hogeschool en lid van de linkse studentenbeweging Comac, bij het verlaten van een café in de nacht van donderdag op vrijdag, ernstig toegetakeld door de praeses van NSV-Hasselt en enkele rechtse skinheads. Hij heeft dagenlang in het ziekenhuis gelegen met een gebroken kaak en vocht in het hoofd. De neo-fascisten waren gefrustreerd over het feit dat de tegenbetogers niet uit waren op een confrontatie en liepen heel de nacht in groepjes rond in de stad. Op de Oude Markt in Leuven richtten ze vernielingen aan (een 15-tal werden opgepakt) en intimideerden ze migranten en alternatief uitzienden jongeren.
- Na de NSV betoging in Antwerpen in 2007 sloegen ze een café aan de stadswaag kort en klein. Ze hadden nog een eitje te pellen met de uitbater die in de maanden voordien er voor koos om geen NSV’ers in zijn café toe te laten..
Mijn vraag is simpel: hoe lang nog wilt U de tolerante houding van de academische overheid tegenover het NSV nog behouden? Terwijl er in de rest van het land een ‘cordon sanitaire’ rond een verderfelijke ideologie bestaat, blijft onze school tolerant. Mij lijkt het dat zulke studenten die tot zulke zaken in staat zijn, geen plaats hebben op een school, waar vele buitenlandse studenten, migranten en mensen-zonder-papieren studeren. Het is hemeltergend om te zien hoe de NSV, die een sleutelrol speelt in de organisatie van extreem-rechts geweld in Vlaanderen, de UA als een uitvalsbasis gebruikt om zichzelf te organiseren.
Geïnterpelleerd door een student van de ALS op het debat in Agora werd bij monde van Prof. Bea Cantillon gezegd dat de “WC-papieren” actie in aanmerking zal genomen worden bij de evaluatie van het NSV als erkende studentenorganisatie. Wij hopen dat u daadwerkelijk overgaat tot het intrekken van de erkenning van het NSV en hier niet mee wacht… tot het de spuigaten overloopt. Mijn steun, zoals die van honderden anderen, heeft u alvast.
Met beleefde groeten
Emiel
student Ba3 UA
lid ALS
dinsdag 5 mei 2009
Mensen-zonder-papieren voeren actie onder Antwerpse studenten
Enkele weken geleden bezetten de mensen zonder papieren de gebouwen van het ACV in Antwerpen. Vorige week zetten ze hun acties verder, want ze namen hun intrek in de gebouwen van de Universiteit van Antwerpen op de stadscampus. De UA zegt dat ze de mensen zonder papieren steunt in hun kritiek op het falende migratiebeleid van de afgelopen regeringen. De UA hoopt ook dat deze actie kan leiden tot een waardige en humane oplossing voor de mensen zonder papieren. Ze vindt dat de mensen zonder papieren een antwoord verdienen en zal daarom tot 7 juni 2009 de acties blijven ondersteunen. Deze week zitten de asielzoekers op KDG-zuid.
Het is opvallend dat niet concreet gesteld wordt hoe deze mensen geholpen moeten worden, en wat een humaan en waardig beleid juist is. De UA zal de acties ondersteunen tot 7 juni 2009, en wat daarna? Voor de mensen zonder papieren is dit allemaal onvoldoende. Ze stellen zich dan ook terecht vragen. Een humaan beleid; is dat in eerste klasse terug gevlogen worden naar je land van herkomst dat je hebt moeten verlaten om politieke of economische redenen? Of is dat een tijdelijke verblijfsvergunning en een onderbetaalde hondenjob? De meeste mensen zonder papieren komen meestal in de zwarte sector van onze economie terecht waar ze vele uren moeten werken zonder te kunnen genieten van de verworvenheden van de officieel werkende mensen. Geen pensioenuitbouw, geen ziekteverlof, geen rechten en geen syndicale vertegenwoordiging, enz…Dat zet meteen ook druk op de arbeidscondities en sociale rechten van andere werkenden.
Ruim de meerderheid van de asielzoekers zijn kinderen onder de 18 jaar die hier zijn opgegroeid, de taal spreken en de culturele gewoonten hebben overgenomen. Vele van hun ouders werken en wonen hier al meer dan 5 jaar en zijn ook goed geïntegreerd. Dat dus in tegenstelling tot één van de vele zeepbelargumenten van het Vlaams Belang dat allochtonen profiteurs en luierikken zijn.
Extreem-rechts hield reeds verschillende tegenacties. Nadat het Vlaams Belang in de gemeenteraad had gevraagd om alle mensen-zonder-papieren op de acties te laten arresteren, voerden de studenten van het VB actie. Ze bekogelden de mensen-zonder-papieren met rollen WC-papier terwijl ze slogans riepen als “Papieren? Wel, hier heb je ze”. Nadien volgden andere acties met onder meer een spandoek “Terug naar eigen land” en pamfletten die op een debat aan de UA werden gegooid over alle aanwezigen (inclusief onder meer de rector) waarbij het pamflet bestond uit een “enkel vliegticket” naar het land van oorsprong. De actievoerders werden administratief opgepakt, maar al snel terug vrijgelaten.
De NSV-acties werden in de Gazet van Antwerpen omschreven als acties die getuigen van een “gebrek aan beschaving en opvoeding.” De aanwezigheid van mensen-zonder-papieren leidt tot heel wat discussies onder studenten en personeel. De beslissing van de UA en andere hogescholen om zich uit te spreken tegen het actuele asielbeleid is positief, maar we zullen verder moeten gaan als we een oplossing willen aanbieden.
Het zijn de onmenselijke omstandigheden in de landen van herkomst die mensen doen vluchten. Niemand doet dit voor zijn of haar plezier. De onmenselijke omstandigheden worden veelal veroorzaakt door de plundertochten van multinationals die de natuurlijke rijkdommen leegroven zonder dat de lokale bevolking daar van kan genieten. Dat zagen we recent nog in een documentaire over Katange in Congo waar de mijnen worden uitgebaat door Westerse bedrijven, terwijl de armoede onder de lokale bevolking leidt tot oorlog, slavernij, armoede en honger. Dat is het concrete resultaat van de winstzucht van het imperialisme in de neokoloniale wereld. Als de Internationale Arbeidsorganisatie stelt dat er dit jaar wereldwijd 50 miljoen werklozen zullen bijkomen, betekent dit een verdere toename van de problemen in de neokoloniale wereld. De economische crisis zal de sociale tijdbom waarop we zitten verder doen tikken. Een systeem dat wereldwijd verantwoordelijk is voor 1,5 miljard mensen in extreme armoede, is een systeem dat zijn houdbaarheidsdatum heeft overschreden. Als we internationaal antwoorden willen bieden op de gevolgen van de rottigheid van dit systeem, dan zullen we een ander systeem naar voor moeten brengen: een socialistisch alternatief!
Andrej
Het is opvallend dat niet concreet gesteld wordt hoe deze mensen geholpen moeten worden, en wat een humaan en waardig beleid juist is. De UA zal de acties ondersteunen tot 7 juni 2009, en wat daarna? Voor de mensen zonder papieren is dit allemaal onvoldoende. Ze stellen zich dan ook terecht vragen. Een humaan beleid; is dat in eerste klasse terug gevlogen worden naar je land van herkomst dat je hebt moeten verlaten om politieke of economische redenen? Of is dat een tijdelijke verblijfsvergunning en een onderbetaalde hondenjob? De meeste mensen zonder papieren komen meestal in de zwarte sector van onze economie terecht waar ze vele uren moeten werken zonder te kunnen genieten van de verworvenheden van de officieel werkende mensen. Geen pensioenuitbouw, geen ziekteverlof, geen rechten en geen syndicale vertegenwoordiging, enz…Dat zet meteen ook druk op de arbeidscondities en sociale rechten van andere werkenden.
Ruim de meerderheid van de asielzoekers zijn kinderen onder de 18 jaar die hier zijn opgegroeid, de taal spreken en de culturele gewoonten hebben overgenomen. Vele van hun ouders werken en wonen hier al meer dan 5 jaar en zijn ook goed geïntegreerd. Dat dus in tegenstelling tot één van de vele zeepbelargumenten van het Vlaams Belang dat allochtonen profiteurs en luierikken zijn.
Extreem-rechts hield reeds verschillende tegenacties. Nadat het Vlaams Belang in de gemeenteraad had gevraagd om alle mensen-zonder-papieren op de acties te laten arresteren, voerden de studenten van het VB actie. Ze bekogelden de mensen-zonder-papieren met rollen WC-papier terwijl ze slogans riepen als “Papieren? Wel, hier heb je ze”. Nadien volgden andere acties met onder meer een spandoek “Terug naar eigen land” en pamfletten die op een debat aan de UA werden gegooid over alle aanwezigen (inclusief onder meer de rector) waarbij het pamflet bestond uit een “enkel vliegticket” naar het land van oorsprong. De actievoerders werden administratief opgepakt, maar al snel terug vrijgelaten.
De NSV-acties werden in de Gazet van Antwerpen omschreven als acties die getuigen van een “gebrek aan beschaving en opvoeding.” De aanwezigheid van mensen-zonder-papieren leidt tot heel wat discussies onder studenten en personeel. De beslissing van de UA en andere hogescholen om zich uit te spreken tegen het actuele asielbeleid is positief, maar we zullen verder moeten gaan als we een oplossing willen aanbieden.
Het zijn de onmenselijke omstandigheden in de landen van herkomst die mensen doen vluchten. Niemand doet dit voor zijn of haar plezier. De onmenselijke omstandigheden worden veelal veroorzaakt door de plundertochten van multinationals die de natuurlijke rijkdommen leegroven zonder dat de lokale bevolking daar van kan genieten. Dat zagen we recent nog in een documentaire over Katange in Congo waar de mijnen worden uitgebaat door Westerse bedrijven, terwijl de armoede onder de lokale bevolking leidt tot oorlog, slavernij, armoede en honger. Dat is het concrete resultaat van de winstzucht van het imperialisme in de neokoloniale wereld. Als de Internationale Arbeidsorganisatie stelt dat er dit jaar wereldwijd 50 miljoen werklozen zullen bijkomen, betekent dit een verdere toename van de problemen in de neokoloniale wereld. De economische crisis zal de sociale tijdbom waarop we zitten verder doen tikken. Een systeem dat wereldwijd verantwoordelijk is voor 1,5 miljard mensen in extreme armoede, is een systeem dat zijn houdbaarheidsdatum heeft overschreden. Als we internationaal antwoorden willen bieden op de gevolgen van de rottigheid van dit systeem, dan zullen we een ander systeem naar voor moeten brengen: een socialistisch alternatief!
Andrej
maandag 4 mei 2009
Prestatiedruk leidt tot faalangst en depressie onder studenten
De afgelopen jaren is de druk op studenten verder toegenomen. De universiteiten bevestigen dat er ook een scherpe toename is van psychologische problemen als faalangst, depressies en andere. De Leuvense universiteit spreekt over een verviervoudiging sinds 10 jaar geleden. Studenten met ernstige problemen worden doorverwezen naar externe begeleiding. Aan de Leuvense universiteit ging hun aantal van 25 in 2004 naar 130 dit jaar. De prestatiedruk in het hoger onderwijs wordt versterkt door de “hervormingen” die er op gericht zijn om de studenten klaar te stomen voor de bedrijfswereld.
Verkiezingen: Socialisme als alternatief op de agenda plaatsen
Standpunt door Bart Vandersteene
België kreeg van de G20 een kleine tik op de broek. Het werd opgesomd in de grijze lijst van belastingparadijzen. En we kunnen ze geen ongelijk geven. Ook al klinkt het hypocriet vanwege de machtigste landen in de wereld die maar al te graag gebruik maken van belastingparadijzen. Wij hebben de G20 niet nodig om vast te stellen dat in België fraude welig tiert. De fiscale amnestie, notionele intrest en het gebrek aan controle op belastingaangiftes van de bedrijven betekenen stuk voor stuk bewuste cadeau’s vanwege de voorbije neoliberale regeringen aan de patroons en de rijken.
Een onderzoeksrechter zei in mei 2007: “Soms krijg ik de indruk dat het de bedoeling is van onze regenten om van België een fiscaal Panama te maken voor het bedrijfsleven, maar dan properder aangekleed.” De kas van de overheid werd geplunderd, maar wel door heren in maatpak, met dikke auto’s en chique villa’s. Alle traditionele partijen hebben meegewerkt aan deze “legale” plundering. Tegelijkertijd hebben ze de kiemen van de huidige financiële crisis gezaaid. Zij kregen de winsten, wij de rekening.
LSP wil in deze verkiezingen in eerste instantie een ideologische campagne voeren. De crisis van het neoliberalisme is er één die de essentie van de kapitalistische logica blootlegt. Er wordt gegokt en gespeculeerd. Er worden illusies gecreëerd. Loontrekkenden worden overtuigd zich in de schulden te steken. Allemaal vanuit het idee dat beurskoersen, woningprijzen, ... eindeloos zouden blijven stijgen. Deze zeepbel is gebarsten. Men heeft ons belogen en bedrogen. Een pensioen via de gemeenschap werd ingeruild voor pensioensparen. Deze spaargelden zouden via beleggingen op de beurs dikke winsten opleveren. Het is gedaan met dit soort sprookjes. Vandaag blijken de pensioenfondsen een pak minder op te brengen dan beloofd. Het is niet uitgesloten dat een verderzetting van de crisis enkele pensioenfondsen zal doen kelderen. Pas binnen 10 jaar zullen we de reële schade van deze crisis kunnen opmeten.
Wij willen van deze verkiezingen gebruik maken om de kiemen te verspreiden van een toekomstig socialistisch bewustzijn. De gebeurtenissen van de komende jaren zullen velen doen nadenken over de vraag of we niet beter komaf maken met het huidig economisch systeem. Klare en duidelijke socialistische ideeën zullen dan ingang vinden bij een groeiende groep arbeiders en jongeren.
Volgens een opiniepeiling begin deze maand in de VS vindt 20% van de Amerikanen dat socialisme beter is dan kapitalisme. Bij jongeren onder de 30 loopt dit op tot 33%. We willen de relevantie van deze opiniepeiling niet overdrijven, mogelijk weten die 33% jongeren overigens niet wat socialisme exact betekent. Maar deze peiling geeft wel aan dat een alternatief maatschappijmodel terug onderdeel wordt van politieke discussies. Dat was de afgelopen 20 jaar niet meer, of toch maar amper, het geval.
De effecten van de crisis zullen de werkenden en hun gezinnen verplichten om terug te vechten in een poging hun levensstandaard te beschermen. Die strijd zal vele vastgeroeste geesten terug losweken.Eén idee zal centraal staan in onze propaganda en onze campagnes. Als we controle willen krijgen over ons eigen leven en toekomst, moeten we ook het beheer en de controle hebben over de economie en de maatschappij. Dit kan enkel in een socialistische samenleving.
België kreeg van de G20 een kleine tik op de broek. Het werd opgesomd in de grijze lijst van belastingparadijzen. En we kunnen ze geen ongelijk geven. Ook al klinkt het hypocriet vanwege de machtigste landen in de wereld die maar al te graag gebruik maken van belastingparadijzen. Wij hebben de G20 niet nodig om vast te stellen dat in België fraude welig tiert. De fiscale amnestie, notionele intrest en het gebrek aan controle op belastingaangiftes van de bedrijven betekenen stuk voor stuk bewuste cadeau’s vanwege de voorbije neoliberale regeringen aan de patroons en de rijken.
Een onderzoeksrechter zei in mei 2007: “Soms krijg ik de indruk dat het de bedoeling is van onze regenten om van België een fiscaal Panama te maken voor het bedrijfsleven, maar dan properder aangekleed.” De kas van de overheid werd geplunderd, maar wel door heren in maatpak, met dikke auto’s en chique villa’s. Alle traditionele partijen hebben meegewerkt aan deze “legale” plundering. Tegelijkertijd hebben ze de kiemen van de huidige financiële crisis gezaaid. Zij kregen de winsten, wij de rekening.
LSP wil in deze verkiezingen in eerste instantie een ideologische campagne voeren. De crisis van het neoliberalisme is er één die de essentie van de kapitalistische logica blootlegt. Er wordt gegokt en gespeculeerd. Er worden illusies gecreëerd. Loontrekkenden worden overtuigd zich in de schulden te steken. Allemaal vanuit het idee dat beurskoersen, woningprijzen, ... eindeloos zouden blijven stijgen. Deze zeepbel is gebarsten. Men heeft ons belogen en bedrogen. Een pensioen via de gemeenschap werd ingeruild voor pensioensparen. Deze spaargelden zouden via beleggingen op de beurs dikke winsten opleveren. Het is gedaan met dit soort sprookjes. Vandaag blijken de pensioenfondsen een pak minder op te brengen dan beloofd. Het is niet uitgesloten dat een verderzetting van de crisis enkele pensioenfondsen zal doen kelderen. Pas binnen 10 jaar zullen we de reële schade van deze crisis kunnen opmeten.
Wij willen van deze verkiezingen gebruik maken om de kiemen te verspreiden van een toekomstig socialistisch bewustzijn. De gebeurtenissen van de komende jaren zullen velen doen nadenken over de vraag of we niet beter komaf maken met het huidig economisch systeem. Klare en duidelijke socialistische ideeën zullen dan ingang vinden bij een groeiende groep arbeiders en jongeren.
Volgens een opiniepeiling begin deze maand in de VS vindt 20% van de Amerikanen dat socialisme beter is dan kapitalisme. Bij jongeren onder de 30 loopt dit op tot 33%. We willen de relevantie van deze opiniepeiling niet overdrijven, mogelijk weten die 33% jongeren overigens niet wat socialisme exact betekent. Maar deze peiling geeft wel aan dat een alternatief maatschappijmodel terug onderdeel wordt van politieke discussies. Dat was de afgelopen 20 jaar niet meer, of toch maar amper, het geval.
De effecten van de crisis zullen de werkenden en hun gezinnen verplichten om terug te vechten in een poging hun levensstandaard te beschermen. Die strijd zal vele vastgeroeste geesten terug losweken.Eén idee zal centraal staan in onze propaganda en onze campagnes. Als we controle willen krijgen over ons eigen leven en toekomst, moeten we ook het beheer en de controle hebben over de economie en de maatschappij. Dit kan enkel in een socialistische samenleving.
donderdag 30 april 2009
woensdag 29 april 2009
Betoging tegen dure studiekosten
De onderwijsministers en hun aanhang belegerden de afgelopen dagen Leuven. De top zorgde voor heel wat hinder, onder meer voor studenten die de toegang tot de bibliotheek ontzegd werden en dat op een ogenblik dat er druk wordt geschreven aan thesissen. De Leuvense top moest een evaluatie maken van de Bologna-agenda voor het hoger onderwijs. Verschillende studentenorganisaties protesteerden tegen de vermarkting van het onderwijs.
Leuven werd reeds dagenlang voorbereid op een grote confrontatie. De onderwijsministers kwamen de studentenstad inpalmen. Studenten klaagden erover dat ze hierdoor niet in de bibliotheek binnen raakten, dat was immers het meest prestigieuze gebouw om de ministers te laten vergaderen. Dat deze vergadering in Leuven plaats vond, had evenzeer enkel te maken met het prestige waar minister Vandenbroucke op hoopte. Studenten zagen wel één positief punt: met het oog op de top werd eens gepoetst in de bibliotheek.
Tijdens de onderwijstop in Leuven kwam het niet tot grote confrontaties met betogers. Een oproep voor grote betogingen bleef grotendeels onbeantwoord. Kleine groepen relschoppers aan de ULB konden evenmin op enige deelname van studenten rekenen. De veiligheidsmaatregelen in Leuven stonden totaal niet in verhouding tot de aanwezigheid op de acties. De helicopter had weinig moeite om de paar honderd betogers te volgen.
De belangrijkste actie van de dag was de nationale betoging in Brussel georganiseerd door Respact, een koepel van studentenorganisaties en vakbonden. Op lokaal vlak werd ’s ochtends in lessen rond getrokken en waren er betogingen. Dat was nuttig om de studenten op de hoogte te brengen van de betoging en de steun voor de campagne verder uit te bouwen. Ook met de Actief Linkse Studenten namen we deel aan deze lokale acties.
De betoging in Brussel was kleiner dan vooraf werd gehoopt door de organisatoren. Er waren geen 10.000 betogers, de politie had het over 1.900 en de organisatoren over een kleine 4.000. Op zich was er een goede aanwezigheid voor een studentenmobilisatie zo laat op het academiejaar. Als de ministers het protest tegen hun toppen helemaal willen beperken, moeten ze de volgende keer misschien in juni vergaderen.
De Actief Linkse Studenten namen deel met een strijdbare delegatie en duidelijke politieke eisen. Wij komen op voor meer publieke middelen voor onderwijs om zo te kunnen gaan naar gratis en degelijk onderwijs dat toegankelijk is voor iedereen. We verzetten ons tegen de commercialisering van het hoger onderwijs en de uitbreidende greep van de markt.
In De Standaard vandaag wordt ons standpunt krachtig samengevat door Irina van ALS-Leuven die aan het woord wordt gelaten. De krant schreef: “Irina (20) is een van de betogers. Ze studeert Geologie en maakt deel uit van de Actief Linkse Studenten. 'Onze belangrijkste eis is dat minister Vandenbroucke en zijn collega's het budget voor onderwijs optrekken: van vijf naar zeven procent van het bbp. Zo kan hoger onderwijs echt gratis zijn, met betere voorzieningen en een studentenloon. Bologna wordt gepropageerd als een gelijkmaking, voor ons is het een commercialisering. De sociale functie van onderwijs is verdwenen.”
We kwamen tussen met ons maandblad en haalden ook financiële steun op. Er gingen ruim 120 exemplaren van ons blad van de hand, een goed resultaat voor een betoging van deze omvang. Ook haalden we meer dan 100 euro steun op. Onze delegatie omvatte militanten en sympathisanten uit alle studentensteden, met vanuit zowat alle steden minstens een aantal sympathisanten die nog geen lid zijn.
Leuven werd reeds dagenlang voorbereid op een grote confrontatie. De onderwijsministers kwamen de studentenstad inpalmen. Studenten klaagden erover dat ze hierdoor niet in de bibliotheek binnen raakten, dat was immers het meest prestigieuze gebouw om de ministers te laten vergaderen. Dat deze vergadering in Leuven plaats vond, had evenzeer enkel te maken met het prestige waar minister Vandenbroucke op hoopte. Studenten zagen wel één positief punt: met het oog op de top werd eens gepoetst in de bibliotheek.
Tijdens de onderwijstop in Leuven kwam het niet tot grote confrontaties met betogers. Een oproep voor grote betogingen bleef grotendeels onbeantwoord. Kleine groepen relschoppers aan de ULB konden evenmin op enige deelname van studenten rekenen. De veiligheidsmaatregelen in Leuven stonden totaal niet in verhouding tot de aanwezigheid op de acties. De helicopter had weinig moeite om de paar honderd betogers te volgen.
De belangrijkste actie van de dag was de nationale betoging in Brussel georganiseerd door Respact, een koepel van studentenorganisaties en vakbonden. Op lokaal vlak werd ’s ochtends in lessen rond getrokken en waren er betogingen. Dat was nuttig om de studenten op de hoogte te brengen van de betoging en de steun voor de campagne verder uit te bouwen. Ook met de Actief Linkse Studenten namen we deel aan deze lokale acties.
De betoging in Brussel was kleiner dan vooraf werd gehoopt door de organisatoren. Er waren geen 10.000 betogers, de politie had het over 1.900 en de organisatoren over een kleine 4.000. Op zich was er een goede aanwezigheid voor een studentenmobilisatie zo laat op het academiejaar. Als de ministers het protest tegen hun toppen helemaal willen beperken, moeten ze de volgende keer misschien in juni vergaderen.
De Actief Linkse Studenten namen deel met een strijdbare delegatie en duidelijke politieke eisen. Wij komen op voor meer publieke middelen voor onderwijs om zo te kunnen gaan naar gratis en degelijk onderwijs dat toegankelijk is voor iedereen. We verzetten ons tegen de commercialisering van het hoger onderwijs en de uitbreidende greep van de markt.
In De Standaard vandaag wordt ons standpunt krachtig samengevat door Irina van ALS-Leuven die aan het woord wordt gelaten. De krant schreef: “Irina (20) is een van de betogers. Ze studeert Geologie en maakt deel uit van de Actief Linkse Studenten. 'Onze belangrijkste eis is dat minister Vandenbroucke en zijn collega's het budget voor onderwijs optrekken: van vijf naar zeven procent van het bbp. Zo kan hoger onderwijs echt gratis zijn, met betere voorzieningen en een studentenloon. Bologna wordt gepropageerd als een gelijkmaking, voor ons is het een commercialisering. De sociale functie van onderwijs is verdwenen.”
We kwamen tussen met ons maandblad en haalden ook financiële steun op. Er gingen ruim 120 exemplaren van ons blad van de hand, een goed resultaat voor een betoging van deze omvang. Ook haalden we meer dan 100 euro steun op. Onze delegatie omvatte militanten en sympathisanten uit alle studentensteden, met vanuit zowat alle steden minstens een aantal sympathisanten die nog geen lid zijn.
dinsdag 28 april 2009
Betoging tegen dure studiekosten - Fotoreportage
Vandaag werd in Brussel betoogd tegen de dure studiekosten. Terwijl de Europese onderwijsministers in Leuven aan het bespreken waren hoe ze hun neoliberaal beleid verder kunnen opvoeren, betoogden in Brussel honderden studenten (4.000 volgens de organisatoren, 1.900 volgens de politie) uit alle hoeken van het land tegen de dure studiekosten. Ook de Actief Linkse Studenten onderschreven het platform van Respact, de koepel van organisaties die tot de betoging opriep. We waren met een levendige delegatie aanwezig en namen ook in diverse steden deel aan de mobilisatie. Woensdag publiceren we een verslag van de betoging, nu al een fotoreportage.
maandag 27 april 2009
Succesvol debat op KDG. “Jongeren zullen moeten strijden voor hun toekomst!”
Op maandag 27 april organiseerden we met de ALS een debat op de KDG-Hogeschool te Antwerpen met als titel: “Jongeren zullen moeten strijden voor hun toekomst”. Op het debat sprak een student van ALS en een docent die tevens schepen is voor de CD&V in Schoten.
Op de campus was er geen traditie van politieke activiteiten. Sterker nog, tot voor kort was het verboden om aan politiek op de school te doen. Onder druk van de ALS en de massale steun die we verworven bij studenten en docenten, slaagden we er in dit recht af te dwingen. We wilden van ons pas verworven recht meteen gebruik maken in de vorm van een debat om zo te bouwen aan een politieke traditie. De uitbouw hiervan is belangrijk gezien de nu al te hoge kosten van inschrijvingsgeld, huisvesting, voeding,… waarbij deze.in de komende periode waarschijnlijk nog meer zullen stijgen. Het is een van onze taken om studenten rond dergelijke thema’s bijeen te brengen en te discussiëren over hoe we ons tegen deze aanvallen kunnen verzetten.
Het debat zou gaan over een vijftal vragen met als bedoeling om via die vragen dieper in te gaan over: de stijgende jongerenwerkloosheid door de crisis en welk alternatief, de ondervertegenwoordiging van migranten in het hoger onderwijs, de democratisering van het onderwijs, de stijgende studiekosten en de toenemende prostitutie om deze kosten te betalen.
Het werd al snel duidelijk dat de docent er rechtse neoliberale standpunten op na hield. Hij verheerlijkte de gereguleerde vrije markt als de oplossing voor de huidige crisis en dacht ook via deze regulering toekomstige crisissen te kunnen vermijden. Hij kon zich vinden in het feit dat inschrijvingsgeld te duur was geworden, maar vond de prijsstijgingen van koten, studiemateriaal en voeding zwaar overroepen. Hij had er zelf bij zijn kinderen geen last van gehad, hetgeen te verstaan is omdat hij door zijn loon als schepen en docent wel voldoende zal hebben gehad om zijn kinderen te laten studeren. Dat niet alle ouders in zijn loonklasse zitten, was nog niet bij hem opgekomen. Van migranten vond hij dat er niet gediscrimineerd werd en dat zij nu eenmaal niet verder zouden willen studeren. Ik zou persoonlijk ook niet veel zin hebben om verder te studeren als ik weet dat ik dit nauwelijks zal kunnen betalen en tegelijkertijd toch zeer beperkte tot geen kansen zal krijgen op de arbeidsmarkt. Dat studenten zich moeten prostitueren om hun studies te betalen vond hij niet belangrijk genoeg om over tussen te komen. Dit alles geeft weer duidelijk aan waar de traditionele politici, zelfs in de huidige crisis, nog steeds voor opkomen.
Onze spreker van ALS legde uit dat meer regulering totaal geen oplossing zou bieden voor de huidige en komende crisissen omdat er niet geraakt word aan de echte oorzaak, namelijk de overproductiecapaciteit. Verder stelde hij de 32uren werkweek en het verbod op ontslagen bij winstgevende bedrijven voor om de huidige werkloosheid aan te pakken. Hij wees ook op trend van stijgende studiekosten gecombineerd met steeds minder publieke investeringen waardoor de toegankelijkheid en kwaliteit van ons onderwijs de voorbije jaren zwaar daalde. Daarbij legde hij ook de link naar andere openbare diensten: zoals de gezondheidszorg, het openbaar vervoer,... om het belang en de mogelijkheid van gratis en toegankelijke openbare diensten extra in de verf te zetten. Tenslotte sprak hij over hoe studenten, arbeiders en migranten zich kunnen organiseren om zo te strijden voor betere omstandigheden door o.a. in te gaan op de ResPACT betoging (28/04) en de internationale vakbondsbetoging (15/05).
Op het debat waren een 20 tal studenten en een docent aanwezig wat goed is gezien het feit dat het een eerste debat was en we nog steeds subtiel werden tegengewerkt door de directie en de studentenraad. Het debat was een mooie voorlopige afsluiter van de campagne rond het recht en de nood aan politiek engagement die we de voorbije maanden met succes op deze school voerden.
Op de campus was er geen traditie van politieke activiteiten. Sterker nog, tot voor kort was het verboden om aan politiek op de school te doen. Onder druk van de ALS en de massale steun die we verworven bij studenten en docenten, slaagden we er in dit recht af te dwingen. We wilden van ons pas verworven recht meteen gebruik maken in de vorm van een debat om zo te bouwen aan een politieke traditie. De uitbouw hiervan is belangrijk gezien de nu al te hoge kosten van inschrijvingsgeld, huisvesting, voeding,… waarbij deze.in de komende periode waarschijnlijk nog meer zullen stijgen. Het is een van onze taken om studenten rond dergelijke thema’s bijeen te brengen en te discussiëren over hoe we ons tegen deze aanvallen kunnen verzetten.
Het debat zou gaan over een vijftal vragen met als bedoeling om via die vragen dieper in te gaan over: de stijgende jongerenwerkloosheid door de crisis en welk alternatief, de ondervertegenwoordiging van migranten in het hoger onderwijs, de democratisering van het onderwijs, de stijgende studiekosten en de toenemende prostitutie om deze kosten te betalen.
Het werd al snel duidelijk dat de docent er rechtse neoliberale standpunten op na hield. Hij verheerlijkte de gereguleerde vrije markt als de oplossing voor de huidige crisis en dacht ook via deze regulering toekomstige crisissen te kunnen vermijden. Hij kon zich vinden in het feit dat inschrijvingsgeld te duur was geworden, maar vond de prijsstijgingen van koten, studiemateriaal en voeding zwaar overroepen. Hij had er zelf bij zijn kinderen geen last van gehad, hetgeen te verstaan is omdat hij door zijn loon als schepen en docent wel voldoende zal hebben gehad om zijn kinderen te laten studeren. Dat niet alle ouders in zijn loonklasse zitten, was nog niet bij hem opgekomen. Van migranten vond hij dat er niet gediscrimineerd werd en dat zij nu eenmaal niet verder zouden willen studeren. Ik zou persoonlijk ook niet veel zin hebben om verder te studeren als ik weet dat ik dit nauwelijks zal kunnen betalen en tegelijkertijd toch zeer beperkte tot geen kansen zal krijgen op de arbeidsmarkt. Dat studenten zich moeten prostitueren om hun studies te betalen vond hij niet belangrijk genoeg om over tussen te komen. Dit alles geeft weer duidelijk aan waar de traditionele politici, zelfs in de huidige crisis, nog steeds voor opkomen.
Onze spreker van ALS legde uit dat meer regulering totaal geen oplossing zou bieden voor de huidige en komende crisissen omdat er niet geraakt word aan de echte oorzaak, namelijk de overproductiecapaciteit. Verder stelde hij de 32uren werkweek en het verbod op ontslagen bij winstgevende bedrijven voor om de huidige werkloosheid aan te pakken. Hij wees ook op trend van stijgende studiekosten gecombineerd met steeds minder publieke investeringen waardoor de toegankelijkheid en kwaliteit van ons onderwijs de voorbije jaren zwaar daalde. Daarbij legde hij ook de link naar andere openbare diensten: zoals de gezondheidszorg, het openbaar vervoer,... om het belang en de mogelijkheid van gratis en toegankelijke openbare diensten extra in de verf te zetten. Tenslotte sprak hij over hoe studenten, arbeiders en migranten zich kunnen organiseren om zo te strijden voor betere omstandigheden door o.a. in te gaan op de ResPACT betoging (28/04) en de internationale vakbondsbetoging (15/05).
Op het debat waren een 20 tal studenten en een docent aanwezig wat goed is gezien het feit dat het een eerste debat was en we nog steeds subtiel werden tegengewerkt door de directie en de studentenraad. Het debat was een mooie voorlopige afsluiter van de campagne rond het recht en de nood aan politiek engagement die we de voorbije maanden met succes op deze school voerden.
Tegen de dure studiekosten: betoog mee!
Morgen vindt in Brussel een nationale betoging tegen de dure studiekosten plaats. Voordien zijn er in diverse studentensteden lokale acties en optochten. ALS steunt deze acties en roept op tot deelname. ALS heeft mee het platform van de actie ondertekend en mobiliseert actief onder studenten. De betoging begint morgen om 14u aan Brussel Noord.
Op dit ogenblik komen de Europese onderwijsministers samen in Leuven voor gesprekken over een verderzetting van de Bologna-agenda voor het hoger onderwijs. De Bologna-hervormingen waren er op gericht om de positie van de Europese “onderwijsmarkt” op internationaal vlak te versterken. Concreet betekende dat het volgen van de agenda van de Ronde Tafel van Industriëlen, de grote bedrijven. Onderwijs wordt bovendien omgevormd tot een “markt” waarbij instellingen op commerciële basis moeten concurreren met andere instellingen.
De onderwijsministers willen dat beleid verder zetten, maar zullen daarbij rekening moeten houden met de economische situatie vandaag. Het snelle stilvallen van de economie heeft natuurlijk heel wat gevolgen voor de studenten van vandaag en morgen. De “vraag” naar hooggeschoolden zal verder afnemen naarmate de werkloosheid toeneemt. De economische recessie leidt nu reeds tot het massaal doorvoeren van herstructureringen en stelsels als economische werkloosheid voor werklieden. De werkloosheid neemt sterk toe, zeker onder jongeren. In Vlaanderen is de jongerenwerkloosheid op een jaar tijd met meer dan 30% gestegen! De volgende generaties studenten die zullen afstuderen, zullen moeilijk aan werk raken en dreigen de werkloosheidscijfers verder de hoogte in te jagen.
Deze achtergrond kan enorme gevolgen hebben voor het proces van commercialisering en “vermarkting” van het onderwijs. Het is maar de vraag of de ministers niet versneld de toegang tot het hoger onderwijs zullen willen beperken. Vanuit werkgevershoek wordt alvast aangedrongen op een versnelling van het Bolognaproces. Unizo-topman Van Eetvelt bevestigde in een opiniestuk: “Bologna bracht een positieve dynamiek op gang, maar de uitwerking kan nog verfijnd worden. We verwachten daarom belangrijke engagementen voor een efficiënter hoger onderwijs.” Efficiënt voor het bedrijfsleven uiteraard.
Vandaag is de toegang tot hoger onderwijs reeds beperkt, onder meer door de hoge studiekosten. Op een ogenblik dat de werkloosheid toeneemt, betekent dit ook dat een groeiend aantal jongeren niet over voldoende middelen beschikt om te kunnen studeren. Wij steunen de betoging van Respact morgen om te protesteren tegen de hoge studiekosten. Het is belangrijk om met studenten en personeel samen in actie te komen voor meer publieke middelen voor onderwijs. Toegankelijk onderwijs betekent gratis en degelijk onderwijs.
Binnen het platform van Respact verdedigt ALS uiteraard haar eigen posities en op de betoging en de acties zullen we natuurlijk onze mening naar voor brengen. Wij zien eenheid niet als een dwangbuis waarbij de verschillende groepen hun mening moeten verbergen. Eenheid in de actie moet gepaard gaan met een volledige vrijheid van meningsverschillen en het naar voor brengen van verschillende standpunten.
De betoging in Brussel start morgen om 14u aan Brussel-Noord. Studenten kunnen gratis naar de betoging treinen als ze tussen 12u en 14u naar Brussel gaan en tussen 16u en 18u terugkeren. Daarbij moeten ze hun studentenkaart kunnen voorleggen aan de conducteurs op de trein.
Op dit ogenblik komen de Europese onderwijsministers samen in Leuven voor gesprekken over een verderzetting van de Bologna-agenda voor het hoger onderwijs. De Bologna-hervormingen waren er op gericht om de positie van de Europese “onderwijsmarkt” op internationaal vlak te versterken. Concreet betekende dat het volgen van de agenda van de Ronde Tafel van Industriëlen, de grote bedrijven. Onderwijs wordt bovendien omgevormd tot een “markt” waarbij instellingen op commerciële basis moeten concurreren met andere instellingen.
De onderwijsministers willen dat beleid verder zetten, maar zullen daarbij rekening moeten houden met de economische situatie vandaag. Het snelle stilvallen van de economie heeft natuurlijk heel wat gevolgen voor de studenten van vandaag en morgen. De “vraag” naar hooggeschoolden zal verder afnemen naarmate de werkloosheid toeneemt. De economische recessie leidt nu reeds tot het massaal doorvoeren van herstructureringen en stelsels als economische werkloosheid voor werklieden. De werkloosheid neemt sterk toe, zeker onder jongeren. In Vlaanderen is de jongerenwerkloosheid op een jaar tijd met meer dan 30% gestegen! De volgende generaties studenten die zullen afstuderen, zullen moeilijk aan werk raken en dreigen de werkloosheidscijfers verder de hoogte in te jagen.
Deze achtergrond kan enorme gevolgen hebben voor het proces van commercialisering en “vermarkting” van het onderwijs. Het is maar de vraag of de ministers niet versneld de toegang tot het hoger onderwijs zullen willen beperken. Vanuit werkgevershoek wordt alvast aangedrongen op een versnelling van het Bolognaproces. Unizo-topman Van Eetvelt bevestigde in een opiniestuk: “Bologna bracht een positieve dynamiek op gang, maar de uitwerking kan nog verfijnd worden. We verwachten daarom belangrijke engagementen voor een efficiënter hoger onderwijs.” Efficiënt voor het bedrijfsleven uiteraard.
Vandaag is de toegang tot hoger onderwijs reeds beperkt, onder meer door de hoge studiekosten. Op een ogenblik dat de werkloosheid toeneemt, betekent dit ook dat een groeiend aantal jongeren niet over voldoende middelen beschikt om te kunnen studeren. Wij steunen de betoging van Respact morgen om te protesteren tegen de hoge studiekosten. Het is belangrijk om met studenten en personeel samen in actie te komen voor meer publieke middelen voor onderwijs. Toegankelijk onderwijs betekent gratis en degelijk onderwijs.
Binnen het platform van Respact verdedigt ALS uiteraard haar eigen posities en op de betoging en de acties zullen we natuurlijk onze mening naar voor brengen. Wij zien eenheid niet als een dwangbuis waarbij de verschillende groepen hun mening moeten verbergen. Eenheid in de actie moet gepaard gaan met een volledige vrijheid van meningsverschillen en het naar voor brengen van verschillende standpunten.
De betoging in Brussel start morgen om 14u aan Brussel-Noord. Studenten kunnen gratis naar de betoging treinen als ze tussen 12u en 14u naar Brussel gaan en tussen 16u en 18u terugkeren. Daarbij moeten ze hun studentenkaart kunnen voorleggen aan de conducteurs op de trein.
vrijdag 24 april 2009
KdG-Antwerpen. Debat: Studenten zullen moeten strijden voor hun toekomst
De economische crisis en het jarenlang gevoerde neoliberale besparingsbeleid zorgen er vandaag voor dat de jongeren het steeds moeilijker krijgen. De studiekosten swingen de pan uit met een stijging van 50% op 10 jaar tijd wat neerkomt op gemiddeld 10.101 € per jaar per student. Ook als de jongeren op de arbeidsmarkt komen worden ze geconfronteerd met werkloosheid en super flexibele en slecht betaalde jobs.
Met de ALS vinden we dat we ons als jongeren niet zomaar bij deze situatie kunnen neerleggen. Daarom werken we mee met de ResPACT-campagne voor gratis hoger onderwijs tegen de commercialisering ervan. Sinds 1980 daalt het budget voor onderwijs, weliswaar met ups and downs. In 1980 besteedde de regering nog meer dan 7% van het BBP aan onderwijs, vandaag is dat minder dan 5,5%. Het aantal studenten verdubbelde echter sindsdien. Op deze manier verplicht de overheid de instellingen meer en meer personeel af te danken, sociale diensten af te bouwen en private financiering te zoeken.
De instellingen zullen ook een deel van de verloren financiering bij de studenten zelf zoeken. De inschrijvingsgelden voor MaNaMa’s (MasterNaMaster) kunnen al oplopen tot 25.000 euro. De invoering van het leerkrediet beperkt nog meer de toegang tot hoger onderwijs. Hiermee kan de financiering van onderwijsinstellingen ingetrokken worden voor een deel van de studenten die moeilijkheden hebben om direct te slagen. Zij kunnen herinschrijving ontzegd worden, of dubbel inschrijvingsgeld gevraagd worden om hun studies verder te kunnen zetten. Deze maatregel is rampzalig voor studenten die werken of afkomstig zijn uit een zwakker sociaal milieu en meer moeilijkheden hebben om te slagen. Het zijn de eerste stappen naar de invoering van inschrijvingsgelden van 1.500 € tot 7.000 € voor een eerste bachelor zoals in Groot-Brittannië of Nederland. In onze kapitalistische samenleving probeert men alles te reduceren tot producten die verkocht kunnen worden. In een dergelijk systeem kunnen enkel diegenen met rijke ouders het zich permitteren te studeren.
Als jongeren dan stoppen met studeren worden ze geconfronteerd met een overvolle arbeidsmarkt. Indien ze al een job vinden, stemt deze vaak niet overeen met hun diploma en is deze zeer flexibel (dag- of weekcontracten, interim) en slecht betaald. Zo is de werkloosheid onder jongeren sinds vorig jaar gestegen met 31,2% en dit zal met de nieuw afgestudeerden die er deze zomer bijkomen en de huidige economische situatie er alleen maar verder op verslechteren.
Met de Actief Linkse Studenten voeren we de campagne tegen de besparingen en voor een democratisch onderwijs dat toegankelijk en betaalbaar is voor iedereen ongeacht sociale afkomst, origine, geloofsovertuiging enz. Weliswaar is het recht om die politieke campagne te voeren niet vanzelfsprekend. Enkele weken terug werd ons verboden aan politiek te doen op de campus Sociaal Agogisch Werk van de KdG. Uiteraard legden we ons hier niet bij neer en startten we een campagne voor vrije meningsuiting: het recht om aan politiek te mogen doen en het recht van andere studenten om op de campus te komen (zo voert de ALS vaak gemeenschappelijk campagne met studenten van andere hogescholen, universiteiten). Deze actie met petitie heeft een enorm succes gekend onder de studenten en docenten. Het resultaat was dat er verschillende gesprekken tussen de ALS en de directie zijn doorgegaan. De directie heeft moeten toegeven dat ze verrast was van de impact van ons campagnevoeren en dat ze de dynamiek die daaruit voortkwam niet zomaar naast zich neer konden leggen. Het departement vergaderde verder met de andere departementen rond deze kwestie en besliste een kader te creëren hoe ze met organisaties als de onze in de toekomst zullen omgaan. In de praktijk houdt dit in dat we (voorlopig) onze slag hebben thuisgehaald.
Om meteen van ons pas verworven recht gebruik te maken, plannen we een debat: “Studenten zullen moeten strijden voor hun toekomst”. Bedoeling zal zijn om in discussie te gaan over politiek engagement onder studenten: de noodzaak ervan en de mogelijkheden die ertoe geboden worden. In een periode van economische crisis zullen de studievoorwaarden en -kosten immers precairder worden. We willen debatteren over hoe de strijd voor betere omstandigheden aan te gaan.
Een ALS-lid zal in discussie gaan met één of meerdere docenten/studenten van de KdG-Hogeschool. De moderatie zal door een neutrale student of docent verzorgd worden. Na het debat willen we de aanwezigen de mogelijkheid bieden vragen te stellen en/of hun eigen visie naar voor te brengen. Het geheel zou een uur duren.
Afspraak: Maandag 27 april, om 12u45, lokaal 113a, campus Sociaal Werk van de KdG (Brusselstraat 23, Antwerpen, aan ’t nieuw Justitiepaleis). Sprekers: Hannes van de Actief Linkse Studenten – 2 docenten van de richting sociaal werk en orthopedagogie
Met de ALS vinden we dat we ons als jongeren niet zomaar bij deze situatie kunnen neerleggen. Daarom werken we mee met de ResPACT-campagne voor gratis hoger onderwijs tegen de commercialisering ervan. Sinds 1980 daalt het budget voor onderwijs, weliswaar met ups and downs. In 1980 besteedde de regering nog meer dan 7% van het BBP aan onderwijs, vandaag is dat minder dan 5,5%. Het aantal studenten verdubbelde echter sindsdien. Op deze manier verplicht de overheid de instellingen meer en meer personeel af te danken, sociale diensten af te bouwen en private financiering te zoeken.
De instellingen zullen ook een deel van de verloren financiering bij de studenten zelf zoeken. De inschrijvingsgelden voor MaNaMa’s (MasterNaMaster) kunnen al oplopen tot 25.000 euro. De invoering van het leerkrediet beperkt nog meer de toegang tot hoger onderwijs. Hiermee kan de financiering van onderwijsinstellingen ingetrokken worden voor een deel van de studenten die moeilijkheden hebben om direct te slagen. Zij kunnen herinschrijving ontzegd worden, of dubbel inschrijvingsgeld gevraagd worden om hun studies verder te kunnen zetten. Deze maatregel is rampzalig voor studenten die werken of afkomstig zijn uit een zwakker sociaal milieu en meer moeilijkheden hebben om te slagen. Het zijn de eerste stappen naar de invoering van inschrijvingsgelden van 1.500 € tot 7.000 € voor een eerste bachelor zoals in Groot-Brittannië of Nederland. In onze kapitalistische samenleving probeert men alles te reduceren tot producten die verkocht kunnen worden. In een dergelijk systeem kunnen enkel diegenen met rijke ouders het zich permitteren te studeren.
Als jongeren dan stoppen met studeren worden ze geconfronteerd met een overvolle arbeidsmarkt. Indien ze al een job vinden, stemt deze vaak niet overeen met hun diploma en is deze zeer flexibel (dag- of weekcontracten, interim) en slecht betaald. Zo is de werkloosheid onder jongeren sinds vorig jaar gestegen met 31,2% en dit zal met de nieuw afgestudeerden die er deze zomer bijkomen en de huidige economische situatie er alleen maar verder op verslechteren.
Met de Actief Linkse Studenten voeren we de campagne tegen de besparingen en voor een democratisch onderwijs dat toegankelijk en betaalbaar is voor iedereen ongeacht sociale afkomst, origine, geloofsovertuiging enz. Weliswaar is het recht om die politieke campagne te voeren niet vanzelfsprekend. Enkele weken terug werd ons verboden aan politiek te doen op de campus Sociaal Agogisch Werk van de KdG. Uiteraard legden we ons hier niet bij neer en startten we een campagne voor vrije meningsuiting: het recht om aan politiek te mogen doen en het recht van andere studenten om op de campus te komen (zo voert de ALS vaak gemeenschappelijk campagne met studenten van andere hogescholen, universiteiten). Deze actie met petitie heeft een enorm succes gekend onder de studenten en docenten. Het resultaat was dat er verschillende gesprekken tussen de ALS en de directie zijn doorgegaan. De directie heeft moeten toegeven dat ze verrast was van de impact van ons campagnevoeren en dat ze de dynamiek die daaruit voortkwam niet zomaar naast zich neer konden leggen. Het departement vergaderde verder met de andere departementen rond deze kwestie en besliste een kader te creëren hoe ze met organisaties als de onze in de toekomst zullen omgaan. In de praktijk houdt dit in dat we (voorlopig) onze slag hebben thuisgehaald.
Om meteen van ons pas verworven recht gebruik te maken, plannen we een debat: “Studenten zullen moeten strijden voor hun toekomst”. Bedoeling zal zijn om in discussie te gaan over politiek engagement onder studenten: de noodzaak ervan en de mogelijkheden die ertoe geboden worden. In een periode van economische crisis zullen de studievoorwaarden en -kosten immers precairder worden. We willen debatteren over hoe de strijd voor betere omstandigheden aan te gaan.
Een ALS-lid zal in discussie gaan met één of meerdere docenten/studenten van de KdG-Hogeschool. De moderatie zal door een neutrale student of docent verzorgd worden. Na het debat willen we de aanwezigen de mogelijkheid bieden vragen te stellen en/of hun eigen visie naar voor te brengen. Het geheel zou een uur duren.
Afspraak: Maandag 27 april, om 12u45, lokaal 113a, campus Sociaal Werk van de KdG (Brusselstraat 23, Antwerpen, aan ’t nieuw Justitiepaleis). Sprekers: Hannes van de Actief Linkse Studenten – 2 docenten van de richting sociaal werk en orthopedagogie
donderdag 23 april 2009
Meer publieke middelen voor onderwijs nodig
Vandaag is het onderwijs de op één na grootste publieke sector in ons land, er werken zo’n 300.000 personeelsleden, en er wordt gewerkt met een budget van ongeveer 15 miljard euro per jaar. In deze tijden van economische crisis is zo’n sector een gewilde prooi voor bedrijven die naarstig op zoek zijn naar een veilige haven om hun winsten in te investeren. We zullen ons na de verkiezingen mogen verwachten aan een hele reeks aanvallen en besparingen in het onderwijs, en dus is het belangrijk om ons alternatief naar voren te schuiven. In dit dossier gaan we in op het hoe, wat en waarom van ons programma over onderwijs.
Onderwijs toegankelijk voor iedereen
Naar school gaan kost geld. De beloften van “gratis onderwijs” en “gelijke kansen” die herhaaldelijk door onze verschillende onderwijsministers werden gedaan, staan mijlenver van de realiteit. Vandaag is het voor een modaal arbeidersgezin zo goed als onmogelijk om verschillende kinderen tegelijk hoger onderwijs te laten volgen. Het beurssysteem is niet geschikt om hieraan iets te doen. Doordat het gebaseerd is op individuele dossiers, kan de minister er zeer eenvoudig op besparen. De realiteit is er ook naar: het FEF (Federatie van Franstalige studenten) berekende dat een student in Franstalig België per jaar tussen de 7.000 en 12.000 euro uitgeeft voor de studies, terwijl de maximumbeurzen zo’n 3.500 euro bedragen. In Vlaanderen daalde het aantal beursgerechtigde studenten tussen 1989 en 2004 van 25% naar 15% van de studentenbevolking.
Resultaat: meer dan 80% van de jongeren moet bijklussen om in studies en levensonderhoud te voorzien, maar dit kan ook meer extreme vormen aannemen. In België bestaan weinig gegevens over studentes die in de prostitutie terechtkomen om hun studies te betalen, maar in Nederland blijkt dat de voorbije jaren de enorme toevloed aan studentes in escortebureaus ervoor heeft gezorgd dat de prijzen zo sterk zijn gedaald dat vele meisjes nog slechts zo’n 9 euro per uur kunnen verdienen door hun lichaam te verkopen! Volgens recente cijfers zouden in Antwerpen zo’n 400 studentes in de prostitutie “werken”, in Gent een 200-tal. In Frankrijk zijn het er volgens schattingen zo’n 40.000, of één op de 50! Dit zijn natuurlijk de meest extreme voorbeelden, maar vandaag gaat een groot deel van de studenten gebukt onder de loodzware combinatie van studeren met slecht betaalde jobs van lage kwaliteit.
Maar ook in het leerplichtonderwijs zijn de zaken niet veel beter: voor heel wat ouders is de maand september financieel een steeds zwaardere aderlating. Ondanks alle vage beloften en halve maatregelen die worden genomen, blijft het opvoeden en naar school sturen van kinderen een zeer kostelijke zaak. Gemiddeld kost het opvoeden van een kind in ons land tussen de 250 en de 400 euro per maand, kosten die ver van volledig worden gedekt door de kinderbijslag. Dit is ook de reden waarom heel wat alleenstaande moeders snel flirten met de armoedegrens en verplicht worden om fundamentele uitgaven (grote medische kosten bijvoorbeeld) uit te stellen. Zij hebben vaak ook minder geld voorhanden om hun kinderen een degelijke opleiding te laten genieten.
LSP pleit voor maatregelen zoals de invoering van een studieloon: dit zal vooral voor arbeidersgezinnen betekenen dat de financiële drempels om hun kinderen onderwijs te laten volgen wegvallen. Tegenstanders van een studieloon beweren dat dit ook de rijkere gezinnen ten goede komt, maar wij stellen dat in een kapitalistische maatschappij de rijkdom altijd vooral ten goede komt van een beperkte laag van de bevolking. Een algemeen systeem zoals onze sociale zekerheid, of een studieloon zorgt tegelijkertijd wel voor de beste bescherming van gezinnen die het financieel moeilijker hebben. Tegelijk pleiten wij ook voor algemene maatregelen zoals gratis openbaar vervoer voor iedereen, een kostenloze nationale gezondheidszorg en investeringen in degelijke en betaalbare sociale woningen, zowel voor studenten als de rest van de bevolking, zodat deze kosten de studieduurte niet verzwaren.
Stop de besparingen op het personeel
De voortdurende hervormingen in het onderwijs hebben ook nefaste gevolgen voor de werkomstandigheden van lesgevend, administratief en technisch personeel in de sector. Leerkrachten in het leerplichtonderwijs worden verplicht steeds meer andere taken op zich te nemen buiten het lesgeven, zodat kan bespaard worden op administratieve krachten, psychologen, begeleiders. In 2006 wist Vlaams onderwijsminister Vandenbroucke op die manier zo’n 1.200 jobs in het leerplichtonderwijs af te schaffen. Een voorbeeld van zo’n mechanisme is de “schoolopdracht”: hiermee wil men onderwijzend personeel verplichten extra uren door te brengen op school voor begeleidingsopdrachten, toezicht en administratie. Vandaag hebben leerkrachten hun “vrije uren” meer dan nodig om rond te komen met leerplannen, inspectieverslagen,... In plaats van deze leerkrachten nog verder te belasten, zou men extra taken, die vaak broodnodig zijn, kunnen gebruiken om nieuwe, goede, vaste jobs te scheppen.
Hetzelfde geldt ook voor het hoger onderwijs: de hervormingen die ondermeer Bologna met zich meebrachten, zorgden voor heel wat extra taken voor het personeel aan universiteiten en hogescholen. Bovendien worden er steeds nieuwe controleregels ingevoerd die een ontzettende administratieve last veroorzaken, ondanks het feit dat het onderwijs en onderzoek in ons land op zeer hoog niveau staan en de effectiviteit van die regels te betwijfelen valt.
Zo is er de nieuwe richtlijn rond “timesheets”, waarbij sommige onderzoekers elk uur van de dag exact moeten weergeven waarmee ze op dat moment bezig zijn. Dit soort regels is enkel bedoeld om toch maar dat ietsje te kunnen afpitsen van de financiering van onze onderzoekers, en hen onder constante prestatiedruk te zetten. Het administratief personeel dat deze hervormingen moet verwerken, is er ook vaak de dupe van: de financiering van het onderwijs volgt de bijkomende taken niet die de universiteiten en hogescholen krijgen opgelegd. Hierdoor komt er steeds meer werkdruk op mensen in de technische en administratieve diensten.
De school is geen fabriek
De voorbije jaren kreeg het onderwijs heel wat neoliberale hervormingen te slikken: de rol van het onderwijs als publieke dienst die instaat voor vorming en ontwikkeling van de maatschappij werd steeds meer onder druk gezet door herhaaldelijke besparingen en door het invoeren van het marktdenken in deze sector.
Zo zijn er de Bologna-hervormingen die het Europese hoger onderwijs willen hervormen naar Angelsaksisch model: een paar topinstellingen voor de elite en een meerderheid van tweederangsinstellingen voor de meerderheid van de bevolking. Heel wat hervormingen op regionaal vlak in ons land stonden in het teken van Bologna: het financieringsplan Vandenbroucke dat de financiering van universiteiten en hogescholen voortaan baseert op marktconcurrentie, de verhogingen van de inschrijvingsgelden voor ManaMa’s, het leerkrediet,…
Maar bijvoorbeeld ook de publiek-private samenwerking voor het opknappen van bouwvallige schoolgebouwen valt hieronder: met dit soort maatregelen wil men niet alleen besparen op de noodzakelijke investeringen die nodig zijn in onze onderwijsinfrastructuur, men wil ook het idee dat bedrijven een rol spelen binnen het onderwijs geleidelijk aan aanvaardbaar maken bij de bevolking. Dat deze bedrijven enkel geïnteresseerd zijn om zo snel mogelijk winst te maken op hun investering en niet vertrekken van de reële noden van leerlingen en leerkrachten is hierbij van geen belang.
Samen strijden voor gratis en degelijk onderwijs
De Linkse Socialistische Partij (LSP) is actief onder het personeel, binnen de onderwijsvakbonden, onder studenten met de Actief Linkse Studenten (ALS) en onder scholieren met Internationaal Verzet (IV).
Wij werken met een concreet programma dat gebaseerd is op de dagelijkse ervaringen van onze leden en op hun discussies met collega’s en medestudenten. In ons programma vertrekken we niet van wat mogelijk is met de beperkte budgetten die de bevoegde overheden aan onderwijs willen besteden of van hoe het onderwijs interessant kan zijn voor het bedrijfsleven. We vertrekken van de belangen van het personeel en de studenten in de sector, van hoe we het onderwijs zo degelijk mogelijk kunnen maken,en toegankelijk voor iedereen, van hoe het onderwijs een rol kan spelen in het ten volle ontdekken en ontwikkelen van de talenten van iedereen en tot de ontwikkeling van mondige, kritische en sociale individuen Maar LSP, ALS en IV discussiëren niet alleen over de hervormingen in het onderwijs en hoe dit onderwijs er zou moeten uitzien, onze militanten staan vaak op het voorplan bij de strijd tegen de besparingen en de neoliberale hervormingen. Wij baseren ons op de actieve oppositie van jongeren en arbeiders, en verdedigen ook een socialistisch antwoord als oplossing voor deze problematiek. Het is dan ook niet verwonderlijk dat onze militanten op het voorplan stonden bij de strijd tegen het plan Vandenbroucke in Vlaanderen, of de strijd tegen de privatiseringen aan de ULB vorig jaar.
Met de economische crisis die vandaag de hele wereld treft, kijken heel wat multinationals reikhalzend uit naar de enorme onderwijssector. Nadat ze de private economie zodanig verprutst hebben dat hier geen winsten meer te halen zijn, richten heel wat kapitalisten zich weer naar de openbare sector. De druk om privatiseringen en besparingen in het onderwijs door te voeren zal na de regionale verkiezingen enorm zijn. Aansluiten bij een organisatie als de onze betekent zich wapenen tegen hervormingen ten koste van personeel en studenten en vechten voor een onderwijs in het belang van de maatschappij!
Onderwijs toegankelijk voor iedereen
Naar school gaan kost geld. De beloften van “gratis onderwijs” en “gelijke kansen” die herhaaldelijk door onze verschillende onderwijsministers werden gedaan, staan mijlenver van de realiteit. Vandaag is het voor een modaal arbeidersgezin zo goed als onmogelijk om verschillende kinderen tegelijk hoger onderwijs te laten volgen. Het beurssysteem is niet geschikt om hieraan iets te doen. Doordat het gebaseerd is op individuele dossiers, kan de minister er zeer eenvoudig op besparen. De realiteit is er ook naar: het FEF (Federatie van Franstalige studenten) berekende dat een student in Franstalig België per jaar tussen de 7.000 en 12.000 euro uitgeeft voor de studies, terwijl de maximumbeurzen zo’n 3.500 euro bedragen. In Vlaanderen daalde het aantal beursgerechtigde studenten tussen 1989 en 2004 van 25% naar 15% van de studentenbevolking.
Resultaat: meer dan 80% van de jongeren moet bijklussen om in studies en levensonderhoud te voorzien, maar dit kan ook meer extreme vormen aannemen. In België bestaan weinig gegevens over studentes die in de prostitutie terechtkomen om hun studies te betalen, maar in Nederland blijkt dat de voorbije jaren de enorme toevloed aan studentes in escortebureaus ervoor heeft gezorgd dat de prijzen zo sterk zijn gedaald dat vele meisjes nog slechts zo’n 9 euro per uur kunnen verdienen door hun lichaam te verkopen! Volgens recente cijfers zouden in Antwerpen zo’n 400 studentes in de prostitutie “werken”, in Gent een 200-tal. In Frankrijk zijn het er volgens schattingen zo’n 40.000, of één op de 50! Dit zijn natuurlijk de meest extreme voorbeelden, maar vandaag gaat een groot deel van de studenten gebukt onder de loodzware combinatie van studeren met slecht betaalde jobs van lage kwaliteit.
Maar ook in het leerplichtonderwijs zijn de zaken niet veel beter: voor heel wat ouders is de maand september financieel een steeds zwaardere aderlating. Ondanks alle vage beloften en halve maatregelen die worden genomen, blijft het opvoeden en naar school sturen van kinderen een zeer kostelijke zaak. Gemiddeld kost het opvoeden van een kind in ons land tussen de 250 en de 400 euro per maand, kosten die ver van volledig worden gedekt door de kinderbijslag. Dit is ook de reden waarom heel wat alleenstaande moeders snel flirten met de armoedegrens en verplicht worden om fundamentele uitgaven (grote medische kosten bijvoorbeeld) uit te stellen. Zij hebben vaak ook minder geld voorhanden om hun kinderen een degelijke opleiding te laten genieten.
LSP pleit voor maatregelen zoals de invoering van een studieloon: dit zal vooral voor arbeidersgezinnen betekenen dat de financiële drempels om hun kinderen onderwijs te laten volgen wegvallen. Tegenstanders van een studieloon beweren dat dit ook de rijkere gezinnen ten goede komt, maar wij stellen dat in een kapitalistische maatschappij de rijkdom altijd vooral ten goede komt van een beperkte laag van de bevolking. Een algemeen systeem zoals onze sociale zekerheid, of een studieloon zorgt tegelijkertijd wel voor de beste bescherming van gezinnen die het financieel moeilijker hebben. Tegelijk pleiten wij ook voor algemene maatregelen zoals gratis openbaar vervoer voor iedereen, een kostenloze nationale gezondheidszorg en investeringen in degelijke en betaalbare sociale woningen, zowel voor studenten als de rest van de bevolking, zodat deze kosten de studieduurte niet verzwaren.
Stop de besparingen op het personeel
De voortdurende hervormingen in het onderwijs hebben ook nefaste gevolgen voor de werkomstandigheden van lesgevend, administratief en technisch personeel in de sector. Leerkrachten in het leerplichtonderwijs worden verplicht steeds meer andere taken op zich te nemen buiten het lesgeven, zodat kan bespaard worden op administratieve krachten, psychologen, begeleiders. In 2006 wist Vlaams onderwijsminister Vandenbroucke op die manier zo’n 1.200 jobs in het leerplichtonderwijs af te schaffen. Een voorbeeld van zo’n mechanisme is de “schoolopdracht”: hiermee wil men onderwijzend personeel verplichten extra uren door te brengen op school voor begeleidingsopdrachten, toezicht en administratie. Vandaag hebben leerkrachten hun “vrije uren” meer dan nodig om rond te komen met leerplannen, inspectieverslagen,... In plaats van deze leerkrachten nog verder te belasten, zou men extra taken, die vaak broodnodig zijn, kunnen gebruiken om nieuwe, goede, vaste jobs te scheppen.
Hetzelfde geldt ook voor het hoger onderwijs: de hervormingen die ondermeer Bologna met zich meebrachten, zorgden voor heel wat extra taken voor het personeel aan universiteiten en hogescholen. Bovendien worden er steeds nieuwe controleregels ingevoerd die een ontzettende administratieve last veroorzaken, ondanks het feit dat het onderwijs en onderzoek in ons land op zeer hoog niveau staan en de effectiviteit van die regels te betwijfelen valt.
Zo is er de nieuwe richtlijn rond “timesheets”, waarbij sommige onderzoekers elk uur van de dag exact moeten weergeven waarmee ze op dat moment bezig zijn. Dit soort regels is enkel bedoeld om toch maar dat ietsje te kunnen afpitsen van de financiering van onze onderzoekers, en hen onder constante prestatiedruk te zetten. Het administratief personeel dat deze hervormingen moet verwerken, is er ook vaak de dupe van: de financiering van het onderwijs volgt de bijkomende taken niet die de universiteiten en hogescholen krijgen opgelegd. Hierdoor komt er steeds meer werkdruk op mensen in de technische en administratieve diensten.
De school is geen fabriek
De voorbije jaren kreeg het onderwijs heel wat neoliberale hervormingen te slikken: de rol van het onderwijs als publieke dienst die instaat voor vorming en ontwikkeling van de maatschappij werd steeds meer onder druk gezet door herhaaldelijke besparingen en door het invoeren van het marktdenken in deze sector.
Zo zijn er de Bologna-hervormingen die het Europese hoger onderwijs willen hervormen naar Angelsaksisch model: een paar topinstellingen voor de elite en een meerderheid van tweederangsinstellingen voor de meerderheid van de bevolking. Heel wat hervormingen op regionaal vlak in ons land stonden in het teken van Bologna: het financieringsplan Vandenbroucke dat de financiering van universiteiten en hogescholen voortaan baseert op marktconcurrentie, de verhogingen van de inschrijvingsgelden voor ManaMa’s, het leerkrediet,…
Maar bijvoorbeeld ook de publiek-private samenwerking voor het opknappen van bouwvallige schoolgebouwen valt hieronder: met dit soort maatregelen wil men niet alleen besparen op de noodzakelijke investeringen die nodig zijn in onze onderwijsinfrastructuur, men wil ook het idee dat bedrijven een rol spelen binnen het onderwijs geleidelijk aan aanvaardbaar maken bij de bevolking. Dat deze bedrijven enkel geïnteresseerd zijn om zo snel mogelijk winst te maken op hun investering en niet vertrekken van de reële noden van leerlingen en leerkrachten is hierbij van geen belang.
Samen strijden voor gratis en degelijk onderwijs
De Linkse Socialistische Partij (LSP) is actief onder het personeel, binnen de onderwijsvakbonden, onder studenten met de Actief Linkse Studenten (ALS) en onder scholieren met Internationaal Verzet (IV).
Wij werken met een concreet programma dat gebaseerd is op de dagelijkse ervaringen van onze leden en op hun discussies met collega’s en medestudenten. In ons programma vertrekken we niet van wat mogelijk is met de beperkte budgetten die de bevoegde overheden aan onderwijs willen besteden of van hoe het onderwijs interessant kan zijn voor het bedrijfsleven. We vertrekken van de belangen van het personeel en de studenten in de sector, van hoe we het onderwijs zo degelijk mogelijk kunnen maken,en toegankelijk voor iedereen, van hoe het onderwijs een rol kan spelen in het ten volle ontdekken en ontwikkelen van de talenten van iedereen en tot de ontwikkeling van mondige, kritische en sociale individuen Maar LSP, ALS en IV discussiëren niet alleen over de hervormingen in het onderwijs en hoe dit onderwijs er zou moeten uitzien, onze militanten staan vaak op het voorplan bij de strijd tegen de besparingen en de neoliberale hervormingen. Wij baseren ons op de actieve oppositie van jongeren en arbeiders, en verdedigen ook een socialistisch antwoord als oplossing voor deze problematiek. Het is dan ook niet verwonderlijk dat onze militanten op het voorplan stonden bij de strijd tegen het plan Vandenbroucke in Vlaanderen, of de strijd tegen de privatiseringen aan de ULB vorig jaar.
Met de economische crisis die vandaag de hele wereld treft, kijken heel wat multinationals reikhalzend uit naar de enorme onderwijssector. Nadat ze de private economie zodanig verprutst hebben dat hier geen winsten meer te halen zijn, richten heel wat kapitalisten zich weer naar de openbare sector. De druk om privatiseringen en besparingen in het onderwijs door te voeren zal na de regionale verkiezingen enorm zijn. Aansluiten bij een organisatie als de onze betekent zich wapenen tegen hervormingen ten koste van personeel en studenten en vechten voor een onderwijs in het belang van de maatschappij!
dinsdag 21 april 2009
Antwerpse Universiteit. Open brief van de Actief Linkse Studenten over het gevaar van extreem-rechts
In de aanloop naar de anti-NSV betoging vond aan de Antwerpse Universiteit een actie plaats van extreem-rechts om een anti-fascistische bijeenkomst te verstoren. Na de anti-NSV betoging in Leuven (op 26 maart) werd een linkse activist in de binnenstad fysiek aangepakt door aanhangers van extreem-rechts. De Antwerpse Actief Linkse Studenten schreven een standpunt waarin het gevaar van extreem-rechts wordt uitgelegd. Dit standpunt werd ook als open brief verstuurd.
Geachte heer rector,
Wij, de Actief Linkse Studenten (ALS), schrijven u een open brief die we ook zullen versturen naar de decanen van de faculteiten, de leden van de Raad van Bestuur, een aantal professoren uit de humane wetenschappen, de studentenraad, VUAS, Dwars, UA Inbox, de vakbonden op de universiteit, de UA-studenten in ons mailbestand, Spectrum, en de voorzitter van de AUHA. We willen op deze manier de universitaire gemeenschap wijzen op de gevaren die verbonden zijn aan de versterking van extreem-rechtse krachten in de samenleving, aan de universiteit in het bijzonder. In een eerste deel van de brief gaan we in op een aantal economische en politieke ontwikkelingen die ons relevant lijken om de discussie over het gevaar van extreem-rechts te kaderen. In het tweede deel brengen we een aantal recente feiten aan die het neo-fascistische karakter van de NSV (Nationalistische Studenten Vereniging) illustreren. Wij maken van de gelegenheid gebruik om de UA te vragen haar tolerante houding ten aanzien van de NSV te herzien.
Een periode van toenemende armoede, verscherpte tegenstellingen en polarisering dient zich aan
De economische crisis slaat wild om zich heen. Het IMF verwacht in 2009 de eerste wereldwijde recessie sinds de Tweede Wereldoorlog. De economieën van de G20 en de groeilanden zullen volgens de huidige verwachtingen in 2009 krimpen met 5% op jaarbasis. Ere-gouverneur van de Nationale Bank Fons Verplaetse stelt dat we in 2010 opnieuw het welvaartsniveau van 2004 zullen bereiken. Het zijn vooral de armste en de middenlagen in de samenleving die lijden onder deze collectieve verarming. In de VS zijn de voorbije maanden reeds 4,4 miljoen jobs verloren gegaan, tegen een actueel ritme van 651.000 geschrapte jobs in februari. De werkloosheidsgraad was er de jongste 25 jaar nooit hoger. De Hoge Raad voor de Werkgelegenheid becijferde dat er in België eind 2009 99.000 werklozen zullen bijkomen. Er dient bovendien opgemerkt te worden dat al de depressief makende cijfers over de toestand van de economie die we de voorbije maanden over ons heen kregen, systematisch naar beneden bijgesteld werden.
Er woedt een discussie tussen economen en politici over de al dan niet terechte vergelijking van de huidige crisis met de Grote Depressie van de jaren ’30. Het lijdt geen twijfel dat de snelheid waarmee deze crisis toeslaat, als gevolg van de sterk verstrengelde en geglobaliseerde nationale economieën, de ontwikkelingen begin de jaren ’30 overtreft. Langs de andere kant hebben de herstelplannen van de nationale regeringen, met de VS op kop, waarschijnlijk een volledige ineenstorting van de financiële sector, met duizenden failliete banken zoals in de periode 1930-1933, kunnen voorkomen. Maar econoom en Nobelprijs winnaar Paul Krugman stelt nu reeds dat minstens het dubbele van de herstelplannen nodig is om werkelijk effect te hebben. Hoe dan ook gaan we naar een uitgerekte periode van beperkte tot negatieve groei op wereldvlak, gecombineerd met hoge werkloosheid, stijgende armoede, protectionisme...
Deze tragische economische werkelijkheid zal ongetwijfeld ingrijpende politieke gevolgen hebben. De massale volksprotesten die de zwaarst getroffen landen overspoelden, zoals IJsland, Ierland, Griekenland maar ook Frankrijk met zijn miljoenenstakingen op 29 januari en 19 maart 2009, zetten de toon voor wat in de komende maanden en jaren op wereldschaal mag verwacht worden. De jaren ’30 werden gekenmerkt door politieke radicalisering en klassenstrijd, niet in het minst in de VS. Denk maar aan de 4-daagse algemene staking in juni 1934 in San-Francisco, de staking van de Teamster-truckers in Minneapolis, de 325.000 textielarbeiders die in de herfst van dat jaar de industrie in het zuiden plat legden... De radicalisering aan de basis leidde tot de oprichting van nieuwe vakbonden die de oude, verstarde en verburgerlijkte vakbonden het vuur aan de schenen legden. De geschiedenis herhaalt zich nooit op dezelfde manier, maar het mag duidelijk zijn dat pogingen van de economische en politieke elite om de factuur van de economische crisis naar de werkende klasse (cfr. de aankondiging van een immens besparingsplan na de verkiezingen door premier Van Rompuy) en toekomstige generaties (cfr. Keynesianisme) over te hevelen, de legitimiteit van het kapitalistisch systeem verder zal ondermijnen, wat zijn uitdrukking zal vinden in massale strijdbewegingen en een honger naar alternatieven.
Echter, elke medaille heeft haar keerzijde. Het onvermogen van de sociaal-democratische en stalinistische leiders om de revoluties in Duitsland na WOI tot hun conclusies te leiden, de regeringsdeelnames van de SDP die dienst deed als “savior of last resort” voor het kapitalisme en de houding van de KPD (communisten) die iedere andere politieke stroming, inclusief de sociaal-democratie als sociaal-fascistisch afdeed, maakte de weg vrij voor de fascisten om uit hun marginaliteit te treden en, zich baserend op in de eerste plaats gedesillusioneerde middenlagen (kleine zelfstandigen, boeren ...), de macht van de arbeidersbeweging op gewelddadige wijze te breken. De Russische Bolsjewistische leider Trotski omschreef hoe het fascisme eigenlijk een uitdrukking was van contrarevolutionaire wanhoop nadat de revolutionaire hoop had gefaald. Het politieke toneel zou voortaan beheerst worden door Hitlers’ bruinhemden, die erin slagen om met terreur-methoden de onafhankelijke organisaties van de arbeidersklasse te breken.
We denken niet dat er vandaag een reëel gevaar bestaat dat er in de Westerse wereld massale, openlijk fascistische bewegingen en partijen tot ontwikkeling zouden komen. Enerzijds zijn de dramatische ervaringen van het fascisme in de jaren ’30 en ’40 nog steeds prominent aanwezig in het collectieve geheugen, en anderzijds is het vandaag ook niet in het belang van het “grootkapitaal”, op wiens steun de Nazi’s konden rekenen, om naar dergelijke draconische maatregelen te grijpen om hun systeem te redden. Bovendien staat er vandaag een hele nieuwe generatie van jonge werkenden klaar, niet gedesillusioneerd door de ervaring van historische nederlagen en bereid om te strijden voor betere leef- en werkomstandigheden.
Als extreem-rechtse partijen zoals het Vlaams Belang, waar een fascistische harde kern aangevuld wordt met een heterogene laag van carrièristen, gedurende de jaren ’90 sterk konden groeien, dan was dat omdat heel wat werkenden en jongeren, vaak voorheen te rekenen tot de achterban van de sp.a (voorheen SP), zich afkeerden van de neoliberale besparingspolitiek en uit protest stemmen voor de enige partij die hen als anti-establishment overkomt. De “socialisten” van de sp.a spreidden voor hen de rode loper uit door 20 jaar lang mee vorm te geven aan een beleid van privatiseringen, liberaliseringen, flexibilisering van de arbeidsmarkt..., een uitdrukking van de ideologische crisis van de socialistische beweging na de implosie van de stalinistische gedeformeerde arbeidersstaten (in academische kringen beter bekend als het “reëel bestaande socialisme”) en de keuze van de Chinese Communistische Partij voor de - niet zo - “Lange Mars” naar het kapitalisme. Het Vlaams Belang (voorheen Vlaams Blok) kon haar huidige positie slechts bestendigen door de traditioneel fascistische elementen (solidarisme, gewapende milities, verregaand racisme...) te bedekken met een strategie gebaseerd op populisme, wat we als neo-fascisme benoemen. Het VB maakt systematisch gebruik van de tactiek om naar onderen te schoppen: het is de werkloze die verantwoordelijk is voor zijn situatie, het is de migrant die ons werk afpakt...
Dat het fascisme niet voor de deur staat en het Vlaams Belang aan de rechterkant hinder ondervindt van de groei die Lijst Dedecker doormaakt, betekent niet dat er van neo-fascistische partijen als het VB geen gevaar uitgaat. Naast het feit dat ze met haar electorale gewicht de politieke balans verder naar rechts doet overslaan en ze de ontwikkeling van gemeenschappelijke strijd tegen het neoliberalisme afremt door het verdiepen van de breuklijnen binnen de werkende klasse (Vlaming vs Waal, Autochtoon vs Allochtoon ...), volgen er in haar kielzog verschillende openlijk racistische, gewelddadige en radicaal fascistische groeperingen (Voorpost, NSV, NSA, NJSV, Blood&Honour...) die ze in de jaren van electorale groei en relatieve politieke en maatschappelijke stabiliteit nog behoorlijk in het gareel kon doen lopen. Maar als gevolg van de groeiende instabiliteit door de economische en institutionele crisis en de electorale achteruitgang, die de tegenstellingen binnen het VB naar boven doen komen, zullen deze mantelorganisaties meer en meer “ongeleide projectielen” worden.
Zowel in Europa als de VS zien we dat gewelddadige neo-fascistische groeperingen naar buiten treden en geweldfeiten tegen migranten en andersdenken plegen. In februari overvielen een groep neo-nazi’s in het Duitse Thüringen op brutale wijze enkele vredesactivisten. Op zondag 22 maart 2009 werd in Zweden een links gemeenteraadslid in Haninge, Stockholm, met messen aangevallen door 2 fascisten. In Rusland werd op 19 januari 2009 de advocaat Stanislav Markelov, bekend omwille van zijn jarenlange inzet voor de antifascistische beweging, in koelen bloede vermoord door een gemaskerd man. In eigen land zal iedereen zich nog de racistische aanslag door een groepje extreem-rechtse skinheads op een zwarte man in mei 2006 in Brugge herinneren. Onder de daders verschillende leden van Blood&Honour Vlaanderen. De lijst is echter nog veel langer.
De NSV: een reële bedreiging voor minderheden en andersdenkenden aan de UA
Ook aan onze universiteit is de NSV actief. Deze officieuze studentenvereniging van het VB - Dewinter, Annemans, Valkeniers, Vanhecke... waren lid van de NSV in hun studententijd - staat bekend om haar openlijk racisme en heeft een hele lijst van gewelddaden op haar kerfstok staan. Bruno Valkeniers, huidig voorzitter van het Vlaamse Belang, stelde in februari 2007 nog over zijn studententijd: “Ik schaam me niet voor dat occasionele straatgeweld”. Onder meer door de wel zeer tolerante opstelling van de UA tegenover de NSV (toestaan om debatten te organiseren, erkenning als politieke studentenvereniging via Spectrum...) waren ze de voorbije jaren in staat om zich uit te bouwen en aan zelfvertrouwen te winnen.
De gevolgen zijn er dan ook naar. Toen de Actief Linkse Studenten op dinsdag 17 maart 2009 een open meeting in het R-gebouw van de universiteit, met als titel ‘De strijd tegen extreem-rechts is nog niet gestreden.’ organiseerden, kon deze bijeenkomst niet doorgaan als gevolg van een NSV-charge. Een 25-tal NSV’ers bestormden het lokaal met toeters en geschreeuw en bedreigden de aanwezigen. De bedoeling van NSV en aanverwanten was om door middel van geschreeuw en fysieke intimidatie de bijeenkomst onmogelijk te maken. Zowel de conciërge als de politie-verantwoordelijke, die naar eigen zeggen in contact stond met de rector, waren niet bereid om tussen beide te komen. We besloten om niet op de provocaties in te gaan en de meeting buiten de universiteit te laten doorgaan. Achteraf schepten NSV’ers op internetfora op over hun “geslaagde actie”.
Dat NSV gebruik maakt van fascistische methoden tegenover andersdenkenden, is niet nieuw. Zowel vorig academiejaar als het jaar daarvoor werden Antwerpse ALS-leden fysiek aangevallen door NSV’ers, waarvan er enkele aan de UA studeren. Op donderdag 26 maart 2009 werd, na afloop van de anti-NSV-betoging in Leuven (elk jaar organiseert de NSV een betoging in een studentenstad. ALS en andere organisaties organiseren steeds een tegenbetoging in ander deel van de stad) Dieter P., student aan de Artesis Hogeschool en lid van de linkse studentenbeweging Comac, bij het verlaten van een café in de nacht van donderdag op vrijdag, ernstig toegetakeld door de praeses van NSV-Hasselt en enkele rechtse skinheads. Hij heeft dagenlang in het ziekenhuis gelegen met een gebroken kaak en vocht in het hoofd. De neo-fascisten waren gefrustreerd over het feit dat de tegenbetogers niet uit waren op een confrontatie en liepen heel de nacht in groepjes rond in de stad. Op de Oude Markt in Leuven richtten ze vernielingen aan (een 15-tal werden opgepakt) en intimideerden ze migranten en alternatief uitzienden jongeren. Na de NSV betoging in Antwerpen in 2007 sloegen ze een café aan de stadswaag kort en klein. Ze hadden nog een eitje te pellen met de uitbater die in de maanden voordien er voor koos om geen NSV’ers in zijn café toe te laten.
ALS staat al jaren aan het hoofd van de antifascistische beweging onder studenten. Onze werkmethode is gebaseerd op massaal en geweldloos verzet. We distantiëren ons steeds van het jaarlijks terugkerend groepje van enkele tientallen jongeren uit anarchistische milieus die het wenselijk achten om na de anti-NSV betogingen rel te schoppen met de politie en een confrontatie met de NSV uit te lokken. Onze methode bestaat erin om de tegenbetoging zo massaal mogelijk te maken opdat de bewegingsvrijheid van de extreem-rechtse betogers beperkt wordt. Zo willen we vermijden dat de straten van de stad in kwestie urenlang onveilig zijn voor migranten en andersdenkenden. We waren het daarom oneens met de Leuvense politie om de NSV-betoging midden in de studentenbuurt te laten eindigen. De omwonenden van de Oude Markt zullen het geweten hebben.
We organiseerden vorig jaar nog een petitie om aan te klagen dat NSV, met haar bedroevende staat van dienst wat betreft gewelddaden en agressie, opgenomen werd in het Politiek Filosofisch Konvent – Spectrum. Ook in andere steden weigeren we te aanvaarden dat een dergelijke vereniging lokalen ter beschikking krijgt van de universiteit om activiteiten in te laten doorgaan. Wij vinden de normalisering van extreem-rechts immers een bijzonder verontrustende evolutie en denken, zeker in het licht van de voorbeelden die hierboven gegeven werden, dat we moeten blijven duidelijk maken dat geweld en intimidatie ontoelaatbare politieke middelen zijn. Waar NSV lokalen krijgt van de universiteit, zoals in Antwerpen, klagen we dit aan. Waar NSV geen lokalen of erkenning krijgt, zoals in Gent, doen we er alles aan om dat zo te houden. Wie extreem-rechts zomaar faciliteiten verleent aan de universiteit, legt de weg open voor ondemocratische gebeurtenissen zoals die van dinsdag 17 maart. Vandaag is het een ALS-meeting die verhinderd wordt; is het morgen misschien een vakbondsvergadering? Wij denken dat de aanwezigheid van georganiseerde fascistische straatvechters, en hun erkenning door de universiteit, een rechtstreekse bedreiging vormt voor alle studenten en het personeel.
We roepen u als rector van de Universiteit Antwerpen op om de policy ten aanzien van de NSV te herbekijken. Het is hemeltergend om te zien hoe de NSV, die een sleutelrol speelt in de organisatie van extreem-rechts geweld in Vlaanderen, de UA als een uitvalsbasis gebruikt om zichzelf te organiseren. Wat vandaag een marginaal gegeven is, kan morgen als gevolg van de in deze brief geschetste economische en politieke ontwikkelingen uitgroeien tot een maatschappelijke factor. Wie als beleidsmaker de ogen sluit maakt zich medeverantwoordelijk.
De Actief Linkse Studenten nodigen u uit voor een gesprek opdat we toelichting kunnen geven bij deze brief en uw visie over de kwestie kunnen aanhoren. Ondertussen zal de ALS haar antifascistische campagnes verder zetten. Volgend academiejaar vindt de anti-NSV betoging plaats in Antwerpen. We zullen er alles aan doen om de mobilisatie zo sterk mogelijk te maken door een intensieve campagne op te starten aan de universiteit en de hoge scholen. Net zoals we niet toelaten dat de NSV onze school/universiteit inpalmen, zullen we ons zo massaal mogelijk verzetten wanneer de NSV vrij spel krijgt om in de straten van Antwerpen iedereen die hen niet aanstaat omwille van zijn/haar huidskleur of politieke overtuiging fysiek aan te pakken. NO PASARAN!
Met vriendelijke groet,
Namens Actief Linkse Studenten,
Jarmo Van Regemorter (voorzitter)
Mede ondertekend door Jan Vlegels, departement Wiskunde-Informatica, vakbondsmilitant ACOD-Onderwijs.
Geachte heer rector,
Wij, de Actief Linkse Studenten (ALS), schrijven u een open brief die we ook zullen versturen naar de decanen van de faculteiten, de leden van de Raad van Bestuur, een aantal professoren uit de humane wetenschappen, de studentenraad, VUAS, Dwars, UA Inbox, de vakbonden op de universiteit, de UA-studenten in ons mailbestand, Spectrum, en de voorzitter van de AUHA. We willen op deze manier de universitaire gemeenschap wijzen op de gevaren die verbonden zijn aan de versterking van extreem-rechtse krachten in de samenleving, aan de universiteit in het bijzonder. In een eerste deel van de brief gaan we in op een aantal economische en politieke ontwikkelingen die ons relevant lijken om de discussie over het gevaar van extreem-rechts te kaderen. In het tweede deel brengen we een aantal recente feiten aan die het neo-fascistische karakter van de NSV (Nationalistische Studenten Vereniging) illustreren. Wij maken van de gelegenheid gebruik om de UA te vragen haar tolerante houding ten aanzien van de NSV te herzien.
Een periode van toenemende armoede, verscherpte tegenstellingen en polarisering dient zich aan
De economische crisis slaat wild om zich heen. Het IMF verwacht in 2009 de eerste wereldwijde recessie sinds de Tweede Wereldoorlog. De economieën van de G20 en de groeilanden zullen volgens de huidige verwachtingen in 2009 krimpen met 5% op jaarbasis. Ere-gouverneur van de Nationale Bank Fons Verplaetse stelt dat we in 2010 opnieuw het welvaartsniveau van 2004 zullen bereiken. Het zijn vooral de armste en de middenlagen in de samenleving die lijden onder deze collectieve verarming. In de VS zijn de voorbije maanden reeds 4,4 miljoen jobs verloren gegaan, tegen een actueel ritme van 651.000 geschrapte jobs in februari. De werkloosheidsgraad was er de jongste 25 jaar nooit hoger. De Hoge Raad voor de Werkgelegenheid becijferde dat er in België eind 2009 99.000 werklozen zullen bijkomen. Er dient bovendien opgemerkt te worden dat al de depressief makende cijfers over de toestand van de economie die we de voorbije maanden over ons heen kregen, systematisch naar beneden bijgesteld werden.
Er woedt een discussie tussen economen en politici over de al dan niet terechte vergelijking van de huidige crisis met de Grote Depressie van de jaren ’30. Het lijdt geen twijfel dat de snelheid waarmee deze crisis toeslaat, als gevolg van de sterk verstrengelde en geglobaliseerde nationale economieën, de ontwikkelingen begin de jaren ’30 overtreft. Langs de andere kant hebben de herstelplannen van de nationale regeringen, met de VS op kop, waarschijnlijk een volledige ineenstorting van de financiële sector, met duizenden failliete banken zoals in de periode 1930-1933, kunnen voorkomen. Maar econoom en Nobelprijs winnaar Paul Krugman stelt nu reeds dat minstens het dubbele van de herstelplannen nodig is om werkelijk effect te hebben. Hoe dan ook gaan we naar een uitgerekte periode van beperkte tot negatieve groei op wereldvlak, gecombineerd met hoge werkloosheid, stijgende armoede, protectionisme...
Deze tragische economische werkelijkheid zal ongetwijfeld ingrijpende politieke gevolgen hebben. De massale volksprotesten die de zwaarst getroffen landen overspoelden, zoals IJsland, Ierland, Griekenland maar ook Frankrijk met zijn miljoenenstakingen op 29 januari en 19 maart 2009, zetten de toon voor wat in de komende maanden en jaren op wereldschaal mag verwacht worden. De jaren ’30 werden gekenmerkt door politieke radicalisering en klassenstrijd, niet in het minst in de VS. Denk maar aan de 4-daagse algemene staking in juni 1934 in San-Francisco, de staking van de Teamster-truckers in Minneapolis, de 325.000 textielarbeiders die in de herfst van dat jaar de industrie in het zuiden plat legden... De radicalisering aan de basis leidde tot de oprichting van nieuwe vakbonden die de oude, verstarde en verburgerlijkte vakbonden het vuur aan de schenen legden. De geschiedenis herhaalt zich nooit op dezelfde manier, maar het mag duidelijk zijn dat pogingen van de economische en politieke elite om de factuur van de economische crisis naar de werkende klasse (cfr. de aankondiging van een immens besparingsplan na de verkiezingen door premier Van Rompuy) en toekomstige generaties (cfr. Keynesianisme) over te hevelen, de legitimiteit van het kapitalistisch systeem verder zal ondermijnen, wat zijn uitdrukking zal vinden in massale strijdbewegingen en een honger naar alternatieven.
Echter, elke medaille heeft haar keerzijde. Het onvermogen van de sociaal-democratische en stalinistische leiders om de revoluties in Duitsland na WOI tot hun conclusies te leiden, de regeringsdeelnames van de SDP die dienst deed als “savior of last resort” voor het kapitalisme en de houding van de KPD (communisten) die iedere andere politieke stroming, inclusief de sociaal-democratie als sociaal-fascistisch afdeed, maakte de weg vrij voor de fascisten om uit hun marginaliteit te treden en, zich baserend op in de eerste plaats gedesillusioneerde middenlagen (kleine zelfstandigen, boeren ...), de macht van de arbeidersbeweging op gewelddadige wijze te breken. De Russische Bolsjewistische leider Trotski omschreef hoe het fascisme eigenlijk een uitdrukking was van contrarevolutionaire wanhoop nadat de revolutionaire hoop had gefaald. Het politieke toneel zou voortaan beheerst worden door Hitlers’ bruinhemden, die erin slagen om met terreur-methoden de onafhankelijke organisaties van de arbeidersklasse te breken.
We denken niet dat er vandaag een reëel gevaar bestaat dat er in de Westerse wereld massale, openlijk fascistische bewegingen en partijen tot ontwikkeling zouden komen. Enerzijds zijn de dramatische ervaringen van het fascisme in de jaren ’30 en ’40 nog steeds prominent aanwezig in het collectieve geheugen, en anderzijds is het vandaag ook niet in het belang van het “grootkapitaal”, op wiens steun de Nazi’s konden rekenen, om naar dergelijke draconische maatregelen te grijpen om hun systeem te redden. Bovendien staat er vandaag een hele nieuwe generatie van jonge werkenden klaar, niet gedesillusioneerd door de ervaring van historische nederlagen en bereid om te strijden voor betere leef- en werkomstandigheden.
Als extreem-rechtse partijen zoals het Vlaams Belang, waar een fascistische harde kern aangevuld wordt met een heterogene laag van carrièristen, gedurende de jaren ’90 sterk konden groeien, dan was dat omdat heel wat werkenden en jongeren, vaak voorheen te rekenen tot de achterban van de sp.a (voorheen SP), zich afkeerden van de neoliberale besparingspolitiek en uit protest stemmen voor de enige partij die hen als anti-establishment overkomt. De “socialisten” van de sp.a spreidden voor hen de rode loper uit door 20 jaar lang mee vorm te geven aan een beleid van privatiseringen, liberaliseringen, flexibilisering van de arbeidsmarkt..., een uitdrukking van de ideologische crisis van de socialistische beweging na de implosie van de stalinistische gedeformeerde arbeidersstaten (in academische kringen beter bekend als het “reëel bestaande socialisme”) en de keuze van de Chinese Communistische Partij voor de - niet zo - “Lange Mars” naar het kapitalisme. Het Vlaams Belang (voorheen Vlaams Blok) kon haar huidige positie slechts bestendigen door de traditioneel fascistische elementen (solidarisme, gewapende milities, verregaand racisme...) te bedekken met een strategie gebaseerd op populisme, wat we als neo-fascisme benoemen. Het VB maakt systematisch gebruik van de tactiek om naar onderen te schoppen: het is de werkloze die verantwoordelijk is voor zijn situatie, het is de migrant die ons werk afpakt...
Dat het fascisme niet voor de deur staat en het Vlaams Belang aan de rechterkant hinder ondervindt van de groei die Lijst Dedecker doormaakt, betekent niet dat er van neo-fascistische partijen als het VB geen gevaar uitgaat. Naast het feit dat ze met haar electorale gewicht de politieke balans verder naar rechts doet overslaan en ze de ontwikkeling van gemeenschappelijke strijd tegen het neoliberalisme afremt door het verdiepen van de breuklijnen binnen de werkende klasse (Vlaming vs Waal, Autochtoon vs Allochtoon ...), volgen er in haar kielzog verschillende openlijk racistische, gewelddadige en radicaal fascistische groeperingen (Voorpost, NSV, NSA, NJSV, Blood&Honour...) die ze in de jaren van electorale groei en relatieve politieke en maatschappelijke stabiliteit nog behoorlijk in het gareel kon doen lopen. Maar als gevolg van de groeiende instabiliteit door de economische en institutionele crisis en de electorale achteruitgang, die de tegenstellingen binnen het VB naar boven doen komen, zullen deze mantelorganisaties meer en meer “ongeleide projectielen” worden.
Zowel in Europa als de VS zien we dat gewelddadige neo-fascistische groeperingen naar buiten treden en geweldfeiten tegen migranten en andersdenken plegen. In februari overvielen een groep neo-nazi’s in het Duitse Thüringen op brutale wijze enkele vredesactivisten. Op zondag 22 maart 2009 werd in Zweden een links gemeenteraadslid in Haninge, Stockholm, met messen aangevallen door 2 fascisten. In Rusland werd op 19 januari 2009 de advocaat Stanislav Markelov, bekend omwille van zijn jarenlange inzet voor de antifascistische beweging, in koelen bloede vermoord door een gemaskerd man. In eigen land zal iedereen zich nog de racistische aanslag door een groepje extreem-rechtse skinheads op een zwarte man in mei 2006 in Brugge herinneren. Onder de daders verschillende leden van Blood&Honour Vlaanderen. De lijst is echter nog veel langer.
De NSV: een reële bedreiging voor minderheden en andersdenkenden aan de UA
Ook aan onze universiteit is de NSV actief. Deze officieuze studentenvereniging van het VB - Dewinter, Annemans, Valkeniers, Vanhecke... waren lid van de NSV in hun studententijd - staat bekend om haar openlijk racisme en heeft een hele lijst van gewelddaden op haar kerfstok staan. Bruno Valkeniers, huidig voorzitter van het Vlaamse Belang, stelde in februari 2007 nog over zijn studententijd: “Ik schaam me niet voor dat occasionele straatgeweld”. Onder meer door de wel zeer tolerante opstelling van de UA tegenover de NSV (toestaan om debatten te organiseren, erkenning als politieke studentenvereniging via Spectrum...) waren ze de voorbije jaren in staat om zich uit te bouwen en aan zelfvertrouwen te winnen.
De gevolgen zijn er dan ook naar. Toen de Actief Linkse Studenten op dinsdag 17 maart 2009 een open meeting in het R-gebouw van de universiteit, met als titel ‘De strijd tegen extreem-rechts is nog niet gestreden.’ organiseerden, kon deze bijeenkomst niet doorgaan als gevolg van een NSV-charge. Een 25-tal NSV’ers bestormden het lokaal met toeters en geschreeuw en bedreigden de aanwezigen. De bedoeling van NSV en aanverwanten was om door middel van geschreeuw en fysieke intimidatie de bijeenkomst onmogelijk te maken. Zowel de conciërge als de politie-verantwoordelijke, die naar eigen zeggen in contact stond met de rector, waren niet bereid om tussen beide te komen. We besloten om niet op de provocaties in te gaan en de meeting buiten de universiteit te laten doorgaan. Achteraf schepten NSV’ers op internetfora op over hun “geslaagde actie”.
Dat NSV gebruik maakt van fascistische methoden tegenover andersdenkenden, is niet nieuw. Zowel vorig academiejaar als het jaar daarvoor werden Antwerpse ALS-leden fysiek aangevallen door NSV’ers, waarvan er enkele aan de UA studeren. Op donderdag 26 maart 2009 werd, na afloop van de anti-NSV-betoging in Leuven (elk jaar organiseert de NSV een betoging in een studentenstad. ALS en andere organisaties organiseren steeds een tegenbetoging in ander deel van de stad) Dieter P., student aan de Artesis Hogeschool en lid van de linkse studentenbeweging Comac, bij het verlaten van een café in de nacht van donderdag op vrijdag, ernstig toegetakeld door de praeses van NSV-Hasselt en enkele rechtse skinheads. Hij heeft dagenlang in het ziekenhuis gelegen met een gebroken kaak en vocht in het hoofd. De neo-fascisten waren gefrustreerd over het feit dat de tegenbetogers niet uit waren op een confrontatie en liepen heel de nacht in groepjes rond in de stad. Op de Oude Markt in Leuven richtten ze vernielingen aan (een 15-tal werden opgepakt) en intimideerden ze migranten en alternatief uitzienden jongeren. Na de NSV betoging in Antwerpen in 2007 sloegen ze een café aan de stadswaag kort en klein. Ze hadden nog een eitje te pellen met de uitbater die in de maanden voordien er voor koos om geen NSV’ers in zijn café toe te laten.
ALS staat al jaren aan het hoofd van de antifascistische beweging onder studenten. Onze werkmethode is gebaseerd op massaal en geweldloos verzet. We distantiëren ons steeds van het jaarlijks terugkerend groepje van enkele tientallen jongeren uit anarchistische milieus die het wenselijk achten om na de anti-NSV betogingen rel te schoppen met de politie en een confrontatie met de NSV uit te lokken. Onze methode bestaat erin om de tegenbetoging zo massaal mogelijk te maken opdat de bewegingsvrijheid van de extreem-rechtse betogers beperkt wordt. Zo willen we vermijden dat de straten van de stad in kwestie urenlang onveilig zijn voor migranten en andersdenkenden. We waren het daarom oneens met de Leuvense politie om de NSV-betoging midden in de studentenbuurt te laten eindigen. De omwonenden van de Oude Markt zullen het geweten hebben.
We organiseerden vorig jaar nog een petitie om aan te klagen dat NSV, met haar bedroevende staat van dienst wat betreft gewelddaden en agressie, opgenomen werd in het Politiek Filosofisch Konvent – Spectrum. Ook in andere steden weigeren we te aanvaarden dat een dergelijke vereniging lokalen ter beschikking krijgt van de universiteit om activiteiten in te laten doorgaan. Wij vinden de normalisering van extreem-rechts immers een bijzonder verontrustende evolutie en denken, zeker in het licht van de voorbeelden die hierboven gegeven werden, dat we moeten blijven duidelijk maken dat geweld en intimidatie ontoelaatbare politieke middelen zijn. Waar NSV lokalen krijgt van de universiteit, zoals in Antwerpen, klagen we dit aan. Waar NSV geen lokalen of erkenning krijgt, zoals in Gent, doen we er alles aan om dat zo te houden. Wie extreem-rechts zomaar faciliteiten verleent aan de universiteit, legt de weg open voor ondemocratische gebeurtenissen zoals die van dinsdag 17 maart. Vandaag is het een ALS-meeting die verhinderd wordt; is het morgen misschien een vakbondsvergadering? Wij denken dat de aanwezigheid van georganiseerde fascistische straatvechters, en hun erkenning door de universiteit, een rechtstreekse bedreiging vormt voor alle studenten en het personeel.
We roepen u als rector van de Universiteit Antwerpen op om de policy ten aanzien van de NSV te herbekijken. Het is hemeltergend om te zien hoe de NSV, die een sleutelrol speelt in de organisatie van extreem-rechts geweld in Vlaanderen, de UA als een uitvalsbasis gebruikt om zichzelf te organiseren. Wat vandaag een marginaal gegeven is, kan morgen als gevolg van de in deze brief geschetste economische en politieke ontwikkelingen uitgroeien tot een maatschappelijke factor. Wie als beleidsmaker de ogen sluit maakt zich medeverantwoordelijk.
De Actief Linkse Studenten nodigen u uit voor een gesprek opdat we toelichting kunnen geven bij deze brief en uw visie over de kwestie kunnen aanhoren. Ondertussen zal de ALS haar antifascistische campagnes verder zetten. Volgend academiejaar vindt de anti-NSV betoging plaats in Antwerpen. We zullen er alles aan doen om de mobilisatie zo sterk mogelijk te maken door een intensieve campagne op te starten aan de universiteit en de hoge scholen. Net zoals we niet toelaten dat de NSV onze school/universiteit inpalmen, zullen we ons zo massaal mogelijk verzetten wanneer de NSV vrij spel krijgt om in de straten van Antwerpen iedereen die hen niet aanstaat omwille van zijn/haar huidskleur of politieke overtuiging fysiek aan te pakken. NO PASARAN!
Met vriendelijke groet,
Namens Actief Linkse Studenten,
Jarmo Van Regemorter (voorzitter)
Mede ondertekend door Jan Vlegels, departement Wiskunde-Informatica, vakbondsmilitant ACOD-Onderwijs.
maandag 20 april 2009
Respact: pdf-versie van ALS-pamflet
Het ALS-pamflet dat oproept voor de betoging van Respact op 28 april, is ook beschikbaar als pdf-bestand. Hier kan je het pamflet downloaden.
Besparingen in de praktijk: het leerkrediet
Sinds dit academiejaar werd in het Vlaams hoger onderwijs stilzwijgend het leerkrediet ingevoerd. Het gaat om een maatregel die de studiemogelijkheden van studenten ingrijpend beperkt. Minister Vandenbroucke stelt het voor als een “sociale maatregel”, om verspilling te beperken. De realiteit is echter anders. We spraken erover met enkele ALS-studenten van de Universiteit Gent die zich verzetten tegen het leerkrediet.
“Het leerkrediet werd ingevoerd in het kader van de liberalisering van het hoger onderwijs en het financieringdecreet van Vandenbroucke. Elke student krijgt aan het begin van zijn studies 140 studiepunten, plus een eerste bonus van 60 punten voor een beginner, waarmee hij een opleiding kan volgen. Aan het begin van het jaar worden er steeds 60 punten afgetrokken die je terugkrijgt als je in één keer slaagt. Alle studiepunten waarvoor je niet slaagt, verlies je. Aan het einde van je masteropleiding verlies je 140 punten, waardoor je in het beste geval nog 60 punten overhoudt om een bijkomende opleiding te volgen.
“Als je geen studiepunten meer overhoudt, mag de instelling je weigeren of je verplichten om dubbel inschrijvingsgeld te betalen. Ondermeer de UGent en de KULeuven gaven reeds aan dit strikt te zullen toepassen. Universiteiten en hogescholen krijgen geen financiering voor studenten die geen studiepunten meer hebben.
“Vooral voor werkstudenten en studenten uit een sociaal zwakker milieu, die het moeilijker hebben in het hoger onderwijs te presteren, is dit een ramp. Er bestaat geen enkele tegemoetkoming of uitzondering voor deze studenten. Bovendien zet het de deur open naar verdere verdoken verhogingen van de inschrijvingsgelden. Het is dus absoluut geen sociale maatregel, maar een besparing op kap van de studenten, die de toegang tot het hoger onderwijs vooral voor de zwaksten in de samenleving beperkt: voor een student met rijke ouders is dubbel inschrijvingsgeld immers helemaal geen probleem.”
“Het leerkrediet werd ingevoerd in het kader van de liberalisering van het hoger onderwijs en het financieringdecreet van Vandenbroucke. Elke student krijgt aan het begin van zijn studies 140 studiepunten, plus een eerste bonus van 60 punten voor een beginner, waarmee hij een opleiding kan volgen. Aan het begin van het jaar worden er steeds 60 punten afgetrokken die je terugkrijgt als je in één keer slaagt. Alle studiepunten waarvoor je niet slaagt, verlies je. Aan het einde van je masteropleiding verlies je 140 punten, waardoor je in het beste geval nog 60 punten overhoudt om een bijkomende opleiding te volgen.
“Als je geen studiepunten meer overhoudt, mag de instelling je weigeren of je verplichten om dubbel inschrijvingsgeld te betalen. Ondermeer de UGent en de KULeuven gaven reeds aan dit strikt te zullen toepassen. Universiteiten en hogescholen krijgen geen financiering voor studenten die geen studiepunten meer hebben.
“Vooral voor werkstudenten en studenten uit een sociaal zwakker milieu, die het moeilijker hebben in het hoger onderwijs te presteren, is dit een ramp. Er bestaat geen enkele tegemoetkoming of uitzondering voor deze studenten. Bovendien zet het de deur open naar verdere verdoken verhogingen van de inschrijvingsgelden. Het is dus absoluut geen sociale maatregel, maar een besparing op kap van de studenten, die de toegang tot het hoger onderwijs vooral voor de zwaksten in de samenleving beperkt: voor een student met rijke ouders is dubbel inschrijvingsgeld immers helemaal geen probleem.”
vrijdag 17 april 2009
ALS roept op tot deelname aan betoging Respact op 28 april
De Actief Linkse Studenten nemen actief deel aan de Respact-campagne voor de vermindering van de studiekosten. Deze campagne organiseert een nationale betoging op 28 april, de openingsdag van de Europese top van ministers van onderwijs. Deze top heeft als doel het proces van de commercialisering van het onderwijs in Europa, het Bologna-proces, nog verder door te duwen.
Stop het neoliberaal Bologna-proces
Met het Bologna-proces beslisten alle Europese regeringen het Amerikaans model voor hoger onderwijs aan te nemen, om hiermee te kunnen concurreren. Het Amerikaans onderwijs werkt volledig volgens de principes van de vrije markt waarbij de instellingen met elkaar concurreren om middelen. Het gevolg is dat er twee soorten onderwijsinstellingen bestaan: de elite-instellingen voor de rijken (Harvard, Yale, …) waar je moet toegelaten worden en astronomisch hoog inschrijvingsgeld moet betalen, en daarnaast de instellingen voor de meerderheid die minder kwalitatief onderwijs aanbieden daar ze niet over voldoende middelen beschikken, en minderwaardige diloma’s afleveren. In dergelijk marktsysteem worden middelen vooral geïnvesteerd in opleidingen en onderzoeken met hoge winstverwachtingen voor de privé.
Meer publieke middelen: 7% van het BBP
Sinds 1980 daalt het budget voor onderwijs -met ups and downs- constant. In 1980 besteedde de regering nog meer dan 7% van het BBP aan onderwijs, vandaag is dat minder dan 5,5%. Het aantal studenten verdubbelde echter sindsdien. Op deze manier verplicht de overheid de instellingen meer en meer personeel af te danken, sociale diensten af te bouwen en private financiering te zoeken.
De instellingen zullen ook een deel van de verloren financiering bij de studenten zelf zoeken. De inschrijvingsgelden voor manama’s kunnen oplopen tot 25.000 euro. De invoering van het leerkrediet beperkt nog meer de toegang tot hoger onderwijs. Hiermee kan de financiering van onderwijsinstellingen ingetrokken worden voor een deel van de studenten die moeilijkheden hebben om direct te slagen. Zij kunnen herinschrijving ontzegd worden, of dubbel inschrijvingsgeld gevraagd worden om hun studies te kunnen verderzetten. Deze maatregel is rampzalig voor studenten die werken of afkomstig zijn uit een zwakker sociaal milieu en meer moeilijkheden hebben om te slagen.
Het zijn de eerste stappen naar de invoering van inschrijvingsgelden van 1500€ tot 7000€ voor een eerste bachelor zoals in Groot-Britannië of Nederland. In onze kapitalistische samenleving probeert men alles te reduceren tot producten die verkocht kunnen worden. In dergelijk systeem kunnen enkel diegenen met rijke ouders het zich permitteren te studeren.
Het is niet aan ons hun crisis te betalen
Geen van de vier traditionele partijen is bereid 7% van het BBP te voorzien voor onderwijs. In tegendeel, ze geven miljarden uit om de aandeelhouders van banken en bedrijven te redden, en willen ons de factuur voorschotelen. Besparingen in publieke uitgaven worden al aangekondigd voor na de verkiezingen, het budget voor onderwijs zal waarschijnlijk niet bespaard blijven. We moeten ons voorbereiden om de strijd te voeren zoals de studenten in Italië, Frankrijk, Spanje en elders in Europa dit doen. Het is door massaal op straat te komen, schouder aan schouder met de werkenden, dat we de crisis kunnen laten betalen door de verantwoordelijken, de kapitalisten.
ALS steunt de verkiezingscampagne van LSP
Om gratis en degelijk onderwijs af te dwingen, moeten we bouwen aan democratische strijdinstrumenten waarbij we opkomen voor een gezamenlijke strijd met de arbeiders. We hebben ook nood aan een politieke kracht die onze eisen opneemt. De eis van 7% van het BBP voor onderwijs komt prominent naar voor in de campagne van LSP. Op de LSP-lijsten staan kandidaten die niet alleen met woorden deze eisen verdedigen, maar ook op het terrein consequent bouwen aan een krachtsverhouding
Stop het neoliberaal Bologna-proces
Met het Bologna-proces beslisten alle Europese regeringen het Amerikaans model voor hoger onderwijs aan te nemen, om hiermee te kunnen concurreren. Het Amerikaans onderwijs werkt volledig volgens de principes van de vrije markt waarbij de instellingen met elkaar concurreren om middelen. Het gevolg is dat er twee soorten onderwijsinstellingen bestaan: de elite-instellingen voor de rijken (Harvard, Yale, …) waar je moet toegelaten worden en astronomisch hoog inschrijvingsgeld moet betalen, en daarnaast de instellingen voor de meerderheid die minder kwalitatief onderwijs aanbieden daar ze niet over voldoende middelen beschikken, en minderwaardige diloma’s afleveren. In dergelijk marktsysteem worden middelen vooral geïnvesteerd in opleidingen en onderzoeken met hoge winstverwachtingen voor de privé.
Meer publieke middelen: 7% van het BBP
Sinds 1980 daalt het budget voor onderwijs -met ups and downs- constant. In 1980 besteedde de regering nog meer dan 7% van het BBP aan onderwijs, vandaag is dat minder dan 5,5%. Het aantal studenten verdubbelde echter sindsdien. Op deze manier verplicht de overheid de instellingen meer en meer personeel af te danken, sociale diensten af te bouwen en private financiering te zoeken.
De instellingen zullen ook een deel van de verloren financiering bij de studenten zelf zoeken. De inschrijvingsgelden voor manama’s kunnen oplopen tot 25.000 euro. De invoering van het leerkrediet beperkt nog meer de toegang tot hoger onderwijs. Hiermee kan de financiering van onderwijsinstellingen ingetrokken worden voor een deel van de studenten die moeilijkheden hebben om direct te slagen. Zij kunnen herinschrijving ontzegd worden, of dubbel inschrijvingsgeld gevraagd worden om hun studies te kunnen verderzetten. Deze maatregel is rampzalig voor studenten die werken of afkomstig zijn uit een zwakker sociaal milieu en meer moeilijkheden hebben om te slagen.
Het zijn de eerste stappen naar de invoering van inschrijvingsgelden van 1500€ tot 7000€ voor een eerste bachelor zoals in Groot-Britannië of Nederland. In onze kapitalistische samenleving probeert men alles te reduceren tot producten die verkocht kunnen worden. In dergelijk systeem kunnen enkel diegenen met rijke ouders het zich permitteren te studeren.
Het is niet aan ons hun crisis te betalen
Geen van de vier traditionele partijen is bereid 7% van het BBP te voorzien voor onderwijs. In tegendeel, ze geven miljarden uit om de aandeelhouders van banken en bedrijven te redden, en willen ons de factuur voorschotelen. Besparingen in publieke uitgaven worden al aangekondigd voor na de verkiezingen, het budget voor onderwijs zal waarschijnlijk niet bespaard blijven. We moeten ons voorbereiden om de strijd te voeren zoals de studenten in Italië, Frankrijk, Spanje en elders in Europa dit doen. Het is door massaal op straat te komen, schouder aan schouder met de werkenden, dat we de crisis kunnen laten betalen door de verantwoordelijken, de kapitalisten.
ALS steunt de verkiezingscampagne van LSP
Om gratis en degelijk onderwijs af te dwingen, moeten we bouwen aan democratische strijdinstrumenten waarbij we opkomen voor een gezamenlijke strijd met de arbeiders. We hebben ook nood aan een politieke kracht die onze eisen opneemt. De eis van 7% van het BBP voor onderwijs komt prominent naar voor in de campagne van LSP. Op de LSP-lijsten staan kandidaten die niet alleen met woorden deze eisen verdedigen, maar ook op het terrein consequent bouwen aan een krachtsverhouding
Vandenbroucke, Simonet, Dupont: wanneer komt die 7% van het bbp voor onderwijs er?Voor onze toekomst zullen we samen moeten strijden
De Europese Commissie bevestigt: “De achteruitgang van de economische situatie zal belangrijke gevolgen hebben voor de levensomstandigheden van jongeren. Op het vlak van werkgelegenheid en onderwijs zullen we kwetsbaarder zijn voor uitsluiting.” Over een oplossing zei die Europese Commissie uiteraard niets. Voor de meeste regeringen ligt de prioriteit nog steeds bij de banken, de grote aandeelhouders en het patronaat. De herstelplannen zijn op maat van de grote bedrijven geschreven, terwijl wij voor de kosten ervan moeten opdraaien.
Het kan ook anders. Nu er toch plots veel middelen blijken te zijn, kunnen die even goed besteed worden aan sociale doeleinden zoals een publieke herfinanciering van het onderwijs, de massale bouw van sociale woningen, een uitbouw van de dienstverlening en het personeelsbestand in de gezondheidszorg,... Dat is evenwel geen prioriteit. Na de verkiezingen zijn nieuwe besparingen in onder meer het onderwijs niet uitgesloten. De economische situatie zorgt ervoor dat het patronaat sowieso minder hooggeschoolden nodig heeft, waarom zou er vanuit hun logica dan in worden geïnvesteerd?
7% van het BBP en stopzetting van het Bologna-proces
Nieuwe besparingen zullen hard aankomen, vandaag is de situatie in het onderwijs immers al niet bepaald rooskleurig. Het budget voor onderwijs bedraagt vandaag minder dan 5% van het Bruto Binnenlands Product, tegenover 7% in 1980. Dertig jaar neoliberaal beleid hebben geleid tot een forse daling van de reële middelen voor onderwijs. Dat heeft geleid tot herstructureringen, relatief minder personeel en een afname van de kwaliteit van het onderwijs. Wij verdedigen de nood aan meer publieke middelen voor onderwijs, 7% van het BBP zou een goed begin zijn.
Naast de afname van de publieke middelen zijn er ook de Bologna-hervormingen, die er op gericht zijn om een Europese “onderwijsmarkt” te creëren die de concurrentie met de rest van de wereld kan aangaan. De Bologna-hervormingen worden terecht gezien als het Trojaanse paard van de privatiseringspolitiek. Als we het onderwijs uit de klauwen van de private sector en haar winsthonger willen houden, zullen we de Bologna-akkoorden niet moeten amenderen, maar volledig naar de prullenmand verwijzen.
Verzet is nodig
Midden november betoogden 200.000 studenten in Rome onder de slogan “Wij zullen de crisis niet betalen”. In Spanje zijn er reeds maandenlang studentenacties tegen de Bologna-hervormingen. Op 19 maart namen de Franse studenten massaal deel aan de nationale staking en vormden ze een belangrijk onderdeel van de 3 miljoen betogers tegen de crisis en de politiek van Sarkozy.
In België is er nog geen sterk antwoord gekomen op de crisis en de poging van de patroons en politici om ons ervoor te laten betalen. Op 28 april komt er wel een nationale betoging van Respact, een campagne tegen de hoge studiekosten. Die betoging biedt een kans om te mobiliseren tegen de besparingen in het onderwijs en voor meer publieke middelen. De Actief Linkse Studenten voeren campagne voor deze betoging en willen ze aangrijpen om de nood aan een algemene strijd van studenten en arbeiders naar voor te brengen. Neem deel aan deze campagne en betoging, sluit aan bij LSP!
Tibauld, Luik
Het kan ook anders. Nu er toch plots veel middelen blijken te zijn, kunnen die even goed besteed worden aan sociale doeleinden zoals een publieke herfinanciering van het onderwijs, de massale bouw van sociale woningen, een uitbouw van de dienstverlening en het personeelsbestand in de gezondheidszorg,... Dat is evenwel geen prioriteit. Na de verkiezingen zijn nieuwe besparingen in onder meer het onderwijs niet uitgesloten. De economische situatie zorgt ervoor dat het patronaat sowieso minder hooggeschoolden nodig heeft, waarom zou er vanuit hun logica dan in worden geïnvesteerd?
7% van het BBP en stopzetting van het Bologna-proces
Nieuwe besparingen zullen hard aankomen, vandaag is de situatie in het onderwijs immers al niet bepaald rooskleurig. Het budget voor onderwijs bedraagt vandaag minder dan 5% van het Bruto Binnenlands Product, tegenover 7% in 1980. Dertig jaar neoliberaal beleid hebben geleid tot een forse daling van de reële middelen voor onderwijs. Dat heeft geleid tot herstructureringen, relatief minder personeel en een afname van de kwaliteit van het onderwijs. Wij verdedigen de nood aan meer publieke middelen voor onderwijs, 7% van het BBP zou een goed begin zijn.
Naast de afname van de publieke middelen zijn er ook de Bologna-hervormingen, die er op gericht zijn om een Europese “onderwijsmarkt” te creëren die de concurrentie met de rest van de wereld kan aangaan. De Bologna-hervormingen worden terecht gezien als het Trojaanse paard van de privatiseringspolitiek. Als we het onderwijs uit de klauwen van de private sector en haar winsthonger willen houden, zullen we de Bologna-akkoorden niet moeten amenderen, maar volledig naar de prullenmand verwijzen.
Verzet is nodig
Midden november betoogden 200.000 studenten in Rome onder de slogan “Wij zullen de crisis niet betalen”. In Spanje zijn er reeds maandenlang studentenacties tegen de Bologna-hervormingen. Op 19 maart namen de Franse studenten massaal deel aan de nationale staking en vormden ze een belangrijk onderdeel van de 3 miljoen betogers tegen de crisis en de politiek van Sarkozy.
In België is er nog geen sterk antwoord gekomen op de crisis en de poging van de patroons en politici om ons ervoor te laten betalen. Op 28 april komt er wel een nationale betoging van Respact, een campagne tegen de hoge studiekosten. Die betoging biedt een kans om te mobiliseren tegen de besparingen in het onderwijs en voor meer publieke middelen. De Actief Linkse Studenten voeren campagne voor deze betoging en willen ze aangrijpen om de nood aan een algemene strijd van studenten en arbeiders naar voor te brengen. Neem deel aan deze campagne en betoging, sluit aan bij LSP!
Tibauld, Luik
donderdag 9 april 2009
Marxisten versus liberalen in debat
Op de anti-kapitalistische dag van de Actief Linkse Studenten en Internationaal Verzet op 18 maart in Gent confronteerden we een marxistische en een liberale visie op de economische crisis en de samenleving. De liberalen deden er alles aan om zich te distantiëren van de huidige gang van zaken, het vertrouwen in het eigen neoliberale systeem wankelt blijkbaar. Voor de Actief Linkse Studenten sprak Jonas Van Vossole. De liberale studenten van LVSV werden vertegenwoordigd door Patrice Viaene. Beiden kregen een tiental minuten om het debat in te leiden.
Planning versus meer kapitalisme
Jonas benadrukte dat de huidige crisis het gevolg is van het falende kapitalistische systeem. Marx stelde reeds in de 19de eeuw dat het kapitalisme telkens tot overproductiecrises zou leiden, de werkende klasse is immers niet in staat om alle goederen op te kopen die zij heeft geproduceerd. Om de crisis voor zich uit te schuiven, werd de afgelopen jaren steeds meer gewerkt met goedkope kredieten. Er werd in lucht gehandeld, maar de zeepbel is nu aan het barsten met alle gevolgen van dien met tal van sociale drama’s. Het is noodzakelijk om te breken met het kapitalisme waar enkel de winstlogica telt. Daartegenover is er nood aan een democratische planeconomie.
De liberale studenten stelden dat een perfect kapitalistisch systeem en vooral een perfect liberaal systeem nog nooit heeft bestaan. In zo’n utopisch systeem zou de economische “invisible hand” het egoïstische winstbejag van elk individu omzetten in een stijgende welvaart voor allen. Een dergelijke liberale samenleving zou volgens de LVSV’ers makkelijker haalbaar zijn dan een planeconomie omdat een complexe samenleving als de onze nooit volledig zou kunnen gepland worden.
Concreet pleitte de LVSV-vertegenwoordiger voor een “meer verantwoord kapitalisme” en het principe van “narrow banking” waarbij investerings- en depositobanken strikt gescheiden worden. Dat zou moeten volstaan om te vermijden dat mensen hun geld in rook zien opgaan zonder zelf aandelen te bezitten. Kortom, de crisis van het kapitalisme moeten we niet bestrijden met minder, maar juist met nog meer kapitalisme.
Debat
Na de korte inleidingen volgde een pittige maar vrij chaotische discussie. Een eerste discussiepunt ging over de lonen. De liberalen verdedigden hun traditionele argument dat de lonen deel moeten uitmaken van een vrije (en individuele) overeenkomst tussen werkgever en werknemer. Dat zou volgens hen jobs creëren, terwijl nu de lonen in sectoren met moeilijkheden “kunstmatig hoog” worden gehouden met een bijhorende negatieve impuls voor de markt en de werkgelegenheid.
Vanuit marxistische hoek werd geantwoord dat het individualiseren van de arbeidsrelaties door het patronaat zou aangewend worden om de keuze te beperken tussen een nog net leefbaar hongerloon of totale verpaupering. Bovendien zorgt de economische jungle van de zogenaamde “vrije markt” er voor dat de kleine bedrijven worden opgeslorpt door de grotere met een steeds grotere monopolievorming. Dat versterkt de positie van het patronaat om haar condities op te leggen aan individuele arbeiders.
Een ander discussiepunt handelde over de rol van het individu in de samenleving. Waar de liberalen het individu grotendeels los zien van zijn context en klassenpositie, stellen marxisten dat de maatschappelijke positie van individuen een belangrijke rol speelt. Een individu staat niet los van de bredere groep of klasse waartoe hij/zij behoort. Die klasse draagt in grote mate bij tot de socialisatie van iedereen en beïnvloedt ook de mogelijke persoonlijke keuzes. Het persoonlijke wordt dus mee beïnvloedt door onze omgeving. Om de mens als individu te bevrijden, zal collectieve strijd nodig zijn voor een andere samenleving. In die strijd worden we overigens als individu verrijkt door het delen van ervaringen met anderen.
Ideologie
Het debat werd afgesloten met korte conclusies van beide sprekers waaruit de traditionele tegenstelling tussen arbeid en kapitaal nogmaals bleek. Waar marxisten opkomen voor een socialistische geplande economie met een productie naargelang de behoeften van de meerderheid van de bevolking, blijven de liberalen het individuele winstbejag als drijvende kracht voor een gezonde economie zien. Rond het feit dat het liberale systeem vandaag in crisis is, werd zoveel mogelijk heen gefietst. Dit debat had uiteraard niet als doel om elkaar te overtuigen, we wilden een confrontatie van opvattingen en ideologieën. We vonden het op dat vlak een interessant debat en we bedanken de liberale studenten voor de moed om met ons een ideologisch debat aan te gaan.
Door Michiel (Gent)
Planning versus meer kapitalisme
Jonas benadrukte dat de huidige crisis het gevolg is van het falende kapitalistische systeem. Marx stelde reeds in de 19de eeuw dat het kapitalisme telkens tot overproductiecrises zou leiden, de werkende klasse is immers niet in staat om alle goederen op te kopen die zij heeft geproduceerd. Om de crisis voor zich uit te schuiven, werd de afgelopen jaren steeds meer gewerkt met goedkope kredieten. Er werd in lucht gehandeld, maar de zeepbel is nu aan het barsten met alle gevolgen van dien met tal van sociale drama’s. Het is noodzakelijk om te breken met het kapitalisme waar enkel de winstlogica telt. Daartegenover is er nood aan een democratische planeconomie.
De liberale studenten stelden dat een perfect kapitalistisch systeem en vooral een perfect liberaal systeem nog nooit heeft bestaan. In zo’n utopisch systeem zou de economische “invisible hand” het egoïstische winstbejag van elk individu omzetten in een stijgende welvaart voor allen. Een dergelijke liberale samenleving zou volgens de LVSV’ers makkelijker haalbaar zijn dan een planeconomie omdat een complexe samenleving als de onze nooit volledig zou kunnen gepland worden.
Concreet pleitte de LVSV-vertegenwoordiger voor een “meer verantwoord kapitalisme” en het principe van “narrow banking” waarbij investerings- en depositobanken strikt gescheiden worden. Dat zou moeten volstaan om te vermijden dat mensen hun geld in rook zien opgaan zonder zelf aandelen te bezitten. Kortom, de crisis van het kapitalisme moeten we niet bestrijden met minder, maar juist met nog meer kapitalisme.
Debat
Na de korte inleidingen volgde een pittige maar vrij chaotische discussie. Een eerste discussiepunt ging over de lonen. De liberalen verdedigden hun traditionele argument dat de lonen deel moeten uitmaken van een vrije (en individuele) overeenkomst tussen werkgever en werknemer. Dat zou volgens hen jobs creëren, terwijl nu de lonen in sectoren met moeilijkheden “kunstmatig hoog” worden gehouden met een bijhorende negatieve impuls voor de markt en de werkgelegenheid.
Vanuit marxistische hoek werd geantwoord dat het individualiseren van de arbeidsrelaties door het patronaat zou aangewend worden om de keuze te beperken tussen een nog net leefbaar hongerloon of totale verpaupering. Bovendien zorgt de economische jungle van de zogenaamde “vrije markt” er voor dat de kleine bedrijven worden opgeslorpt door de grotere met een steeds grotere monopolievorming. Dat versterkt de positie van het patronaat om haar condities op te leggen aan individuele arbeiders.
Een ander discussiepunt handelde over de rol van het individu in de samenleving. Waar de liberalen het individu grotendeels los zien van zijn context en klassenpositie, stellen marxisten dat de maatschappelijke positie van individuen een belangrijke rol speelt. Een individu staat niet los van de bredere groep of klasse waartoe hij/zij behoort. Die klasse draagt in grote mate bij tot de socialisatie van iedereen en beïnvloedt ook de mogelijke persoonlijke keuzes. Het persoonlijke wordt dus mee beïnvloedt door onze omgeving. Om de mens als individu te bevrijden, zal collectieve strijd nodig zijn voor een andere samenleving. In die strijd worden we overigens als individu verrijkt door het delen van ervaringen met anderen.
Ideologie
Het debat werd afgesloten met korte conclusies van beide sprekers waaruit de traditionele tegenstelling tussen arbeid en kapitaal nogmaals bleek. Waar marxisten opkomen voor een socialistische geplande economie met een productie naargelang de behoeften van de meerderheid van de bevolking, blijven de liberalen het individuele winstbejag als drijvende kracht voor een gezonde economie zien. Rond het feit dat het liberale systeem vandaag in crisis is, werd zoveel mogelijk heen gefietst. Dit debat had uiteraard niet als doel om elkaar te overtuigen, we wilden een confrontatie van opvattingen en ideologieën. We vonden het op dat vlak een interessant debat en we bedanken de liberale studenten voor de moed om met ons een ideologisch debat aan te gaan.
Door Michiel (Gent)
Debat onder anti-fascisten over strijd tegen extreem-rechts
Een tweede debat op onze anti-kapitalistische dag was er één tussen anti-fascisten: ALS en Comac debatteerden over welk soort campagnes we nodig hebben. Jeroen van ALS en Yoerik van Comac (de jongerenbeweging van de PVDA) leidden het debat in waarbij werd vertrokken van de anti-NSV betoging van 26 maart. De dag voor deze discussie plaatsvond, was er nog een inval van zo’n 20 fascisten op een meeting van de Actief Linkse Studenten aan de Antwerpse universiteit. De noodzaak van een duidelijk anti-fascistisch antwoord blijft dus alleszins erg actueel.
De twee sprekers gingen in op drie vragen en daarna werd het debat met de zaal gevoerd. Een eerste discussie ging over de vraag wat fascisme is. De Comac-vertegenwoordiger stelde dat fascisme een politiek van het grootkapitaal is om haar belangen te dienen. Dat klopt op zich, maar er moet ook duidelijk gemaakt worden wat het verschil is tussen een burgerlijke democratie en een fascistisch systeem. Bovendien moet de opkomst van het fascisme gezien worden tegen een historische achtergrond: het falen van revolutionaire bewegingen in Duitsland, Italië,... en de rol die daarin werd gespeeld door de leidingen van de toenmalige arbeiderspartijen.
De crash van Wall Street (1929) stortte een deel van de arbeidersklasse in de werkloosheid en verpaupering. Arbeiderspartijen en vakbonden waren er voor de crisis niet in geslaagd om tot een ander systeem te komen ondanks talrijke revolutionaire mogelijkheden. Na het falen van de hoop op vooruitgang, kon de wanhoop van het fascisme ingang vinden bij het lompenproletariaat en de middenstand.
Wij hebben het vandaag over neo-fascisme als we spreken over groepen als het VB. Deze partij beschikt niet over een zelfde mobilisatiekracht of actieve sociale basis als de fascisten van de jaren 1920 en 1930 in Italië en Duitsland. Het VB is niet in staat om de arbeidersbeweging uiteen te knuppelen zoals Mussolini en Hitler dat deden met hun stoottroepen. Integendeel, het VB heeft een beperkte actieve kern in vergelijking met traditionele partijen. Extreem-rechts teert op een passief ongenoegen waardoor er een kloof is tussen het stemmenaantal en de actieve kern, bovendien worden de kiezers niet ideologisch overtuigd. Filip Dewinter stelde zelf in een interview met een Nederlandse krant: “Een linkse protestpartij zoals de Nederlandse SP zou ons ook stemmen kunnen kosten.” Voor een keer heeft hij gelijk.
Een belangrijk discussiepunt tussen Comac en ALS was over hoe we de strijd moeten aangaan. De vertegenwoordiger van Comac stelde dat het VB fascistisch is en een groot deel van de arbeiders nu eenmaal rechts zijn. Daarom zou er nood zijn aan een zo breed mogelijk front van partijen, organisaties,... die samen opkomen tegen fascisten, los van het programma dat door dit front naar voor wordt gebracht.
Op de vraag welke oplossing naar voor moet worden geschoven, antwoordde de Comac-vertegenwoordiger “onderwijs”. Wij zijn uiteraard ook voorstander van degelijk onderwijs, maar denken dat dit niet volstaat om de voedingsbodem van de steun voor extreem-rechts weg te nemen.
Wij denken niet dat de traditionele partijen een antwoord hebben op het neoliberale beleid waaraan ze hebben meegewerkt en dat voor de sociale problemen zorgt waarop een partij als het VB kan groeien. Moraliserende argumenten volstaan niet op een ogenblik van crisis en massale werkloosheid. We moeten er voor opletten dat anti-fascisten niet gezien worden als deel van het establishment in een belerende houding tegenover kiezers van extreem-rechts. In onze anti-fascistische werking verdedigen we de noodzaak van de uitbouw van een nieuwe arbeiderspartij met een socialistisch programma dat antwoorden biedt op de crisis van het kapitalisme. Dat is de beste manier om in de plaats van een passief (individueel) ongenoegen te bouwen aan een actieve (collectieve) oppositie.
Benoit. Artikel uit het meinummer van Socialistisch Links
De twee sprekers gingen in op drie vragen en daarna werd het debat met de zaal gevoerd. Een eerste discussie ging over de vraag wat fascisme is. De Comac-vertegenwoordiger stelde dat fascisme een politiek van het grootkapitaal is om haar belangen te dienen. Dat klopt op zich, maar er moet ook duidelijk gemaakt worden wat het verschil is tussen een burgerlijke democratie en een fascistisch systeem. Bovendien moet de opkomst van het fascisme gezien worden tegen een historische achtergrond: het falen van revolutionaire bewegingen in Duitsland, Italië,... en de rol die daarin werd gespeeld door de leidingen van de toenmalige arbeiderspartijen.
De crash van Wall Street (1929) stortte een deel van de arbeidersklasse in de werkloosheid en verpaupering. Arbeiderspartijen en vakbonden waren er voor de crisis niet in geslaagd om tot een ander systeem te komen ondanks talrijke revolutionaire mogelijkheden. Na het falen van de hoop op vooruitgang, kon de wanhoop van het fascisme ingang vinden bij het lompenproletariaat en de middenstand.
Wij hebben het vandaag over neo-fascisme als we spreken over groepen als het VB. Deze partij beschikt niet over een zelfde mobilisatiekracht of actieve sociale basis als de fascisten van de jaren 1920 en 1930 in Italië en Duitsland. Het VB is niet in staat om de arbeidersbeweging uiteen te knuppelen zoals Mussolini en Hitler dat deden met hun stoottroepen. Integendeel, het VB heeft een beperkte actieve kern in vergelijking met traditionele partijen. Extreem-rechts teert op een passief ongenoegen waardoor er een kloof is tussen het stemmenaantal en de actieve kern, bovendien worden de kiezers niet ideologisch overtuigd. Filip Dewinter stelde zelf in een interview met een Nederlandse krant: “Een linkse protestpartij zoals de Nederlandse SP zou ons ook stemmen kunnen kosten.” Voor een keer heeft hij gelijk.
Een belangrijk discussiepunt tussen Comac en ALS was over hoe we de strijd moeten aangaan. De vertegenwoordiger van Comac stelde dat het VB fascistisch is en een groot deel van de arbeiders nu eenmaal rechts zijn. Daarom zou er nood zijn aan een zo breed mogelijk front van partijen, organisaties,... die samen opkomen tegen fascisten, los van het programma dat door dit front naar voor wordt gebracht.
Op de vraag welke oplossing naar voor moet worden geschoven, antwoordde de Comac-vertegenwoordiger “onderwijs”. Wij zijn uiteraard ook voorstander van degelijk onderwijs, maar denken dat dit niet volstaat om de voedingsbodem van de steun voor extreem-rechts weg te nemen.
Wij denken niet dat de traditionele partijen een antwoord hebben op het neoliberale beleid waaraan ze hebben meegewerkt en dat voor de sociale problemen zorgt waarop een partij als het VB kan groeien. Moraliserende argumenten volstaan niet op een ogenblik van crisis en massale werkloosheid. We moeten er voor opletten dat anti-fascisten niet gezien worden als deel van het establishment in een belerende houding tegenover kiezers van extreem-rechts. In onze anti-fascistische werking verdedigen we de noodzaak van de uitbouw van een nieuwe arbeiderspartij met een socialistisch programma dat antwoorden biedt op de crisis van het kapitalisme. Dat is de beste manier om in de plaats van een passief (individueel) ongenoegen te bouwen aan een actieve (collectieve) oppositie.
Benoit. Artikel uit het meinummer van Socialistisch Links
maandag 6 april 2009
ALS-overwinning verkiezing studentenraad VUB
Ook dit jaar werd de kandidaat van de Actief Linkse Studenten verkozen voor de studentenraad van de VUB. Hélène haalde een goede derde score (op 10 kandidaten) en kreeg met haar 520 stemmen de steun van 28,5% van de studenten die een stem uitbrachten.
In tegenstelling tot liberale kandidaten die vooral studentikoos campagne voerden (“we geven u een pint in ruil voor een stem”) voerde de ALS de inhoudelijk en linkse campagne tegen besparingen en vooral tegen de plannen om het inschrijvingsgeld te verhogen (link naar ons pamflet).
Wij benadrukten de noodzaak om een linkse oppositie uit te bouwen en ons voor te bereiden op de besparingsrondes die ook het onderwijs zullen treffen eenmaal de verkiezingen van 7 juni voorbij zijn.
Onze boodschap kon op veel steun rekenen. We kregen ook onverwachte steun van kandidaten voor de Raad van Bestuur en andere kandidaten voor de studentenraad die het niet eens zijn met besparingen in het onderwijs en op de kap van de studenten.
We zullen dan ook - zoals destijds met de acties tegen het financieringsmodel van Vandenbroucke - met deze studenten proberen samen te werken en oppositie te voeren voor een sociaal en investeringsbeleid ten voordele van studenten.
We zullen ook - zoals in het verleden - verder samenwerken en de studenten oproepen om samen te werken met de vakbonden om te strijden tegen besparingen op de rug van het personeel.
We bedanken iedereen die een bijdrage geleverd heeft bij onze campagne (door onze mails door te sturen bijvoorbeeld) en dus ook tot de verkiezing van onze 2 kandidaten.
In tegenstelling tot liberale kandidaten die vooral studentikoos campagne voerden (“we geven u een pint in ruil voor een stem”) voerde de ALS de inhoudelijk en linkse campagne tegen besparingen en vooral tegen de plannen om het inschrijvingsgeld te verhogen (link naar ons pamflet).
Wij benadrukten de noodzaak om een linkse oppositie uit te bouwen en ons voor te bereiden op de besparingsrondes die ook het onderwijs zullen treffen eenmaal de verkiezingen van 7 juni voorbij zijn.
Onze boodschap kon op veel steun rekenen. We kregen ook onverwachte steun van kandidaten voor de Raad van Bestuur en andere kandidaten voor de studentenraad die het niet eens zijn met besparingen in het onderwijs en op de kap van de studenten.
We zullen dan ook - zoals destijds met de acties tegen het financieringsmodel van Vandenbroucke - met deze studenten proberen samen te werken en oppositie te voeren voor een sociaal en investeringsbeleid ten voordele van studenten.
We zullen ook - zoals in het verleden - verder samenwerken en de studenten oproepen om samen te werken met de vakbonden om te strijden tegen besparingen op de rug van het personeel.
We bedanken iedereen die een bijdrage geleverd heeft bij onze campagne (door onze mails door te sturen bijvoorbeeld) en dus ook tot de verkiezing van onze 2 kandidaten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
De Actief Linkse Studenten vormen een strijdbare linkse socialistische studentenorganisatie die actief is aan alle universiteiten van het land en op tal van hogescholen.
